Selim karık
@Selimkarik
Ankara
Berlin, 3 September 1901
31 reader point
Joined on July 2020
Şu anda okuduğu kitap
oysa herkes şunu bilir sevilmek için sevmeyi başarmak gerekir öncelikle.
sevmeyi bilmeyen insan,sevilmenin güzelliğini yaşamaz.
sevmek,insanın kendini sevmeyi bilmesi ile başlar.
insana verilen değer ile devam eder.
ve insanların kişiye değer vermesiyle doruk noktaya ulaşır.
ancak asla son bulmaz.
Tolstoy “Anna Karenina” kitabında şöyle diyerek pandemi dönemindeki ruh hâlimizi anlatmış:
“Yiyordu, içiyordu, uyuyordu, uyanıyordu; ama yaşamıyordu.” 
Lev Tolstoy
"O gün ne güzel bir gündü! Deniz ne serindi! Ne güler yüzlüydü sandallar, çocuklar, kadınlar! Dünya yüzünde bir tek kötü lakırdı, kötü hareket, kötü düşünce o gün için -o günün başı için- insan elinden, insan dilinden, kafasından çıkmamış gibi bir akşam oldu. Ben herzamanki gibi kimsesiz, pazarımı bitirmiştim. Hayatımdan memnundum, herşey ışıl ışıldı, herşey mavi akşama doğru kırmızı sonra lacivert oldu
Bugün kimse ölmesindi. Bugün dövüş edilmesindi, kimse ağlamasındı. Akşama doğru vapur iskelesine gittim. Daha vapura vakit vardı. Iki çocuk iskelenin parmaklıklarında cambazlık yapıyor, bir adamla mini mini bir kız çocuğu elleri balık pulu içinde balık avlıyorlardı. Iskelenin hiç çırpınmayan bina gölgeleri düşmüş denizi monako prensinin akvaryumu gibiydi. Köyden güneş çekilmişti. Onu tarifelerin asıldığı siyah tahtanın dibine çömelmiş gördüm. Yüzü kıpkırmızıydı. Bugün iyi çalışmış olacaktı. Yüzünde, iskeleye inerkenki pembelik kalmamıştı çok kanlıydı. Yeşil gözleri uçuk, korkuluydu. Yanında durdum."
Reader Follow Recommendations
olmayacağını bildiğim halde o küçük ihtimali kafamda kurup durma huyum mahvediyosun beni
Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim. Ne hissettiysem onu söyledim, onu yaşadım. Yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım. Asla keşkelerim olmadı. Hiçbir zaman kendimle vicdan muhakemesi yapmak zorunda kalmadım. Karşıma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yinede hislerimle yaşadım. Dostluğuma değer biçmedim sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim. Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim. Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdim. Ama hata insana mahsustur, dedim. Affettim, af diledim. Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar. Belki de içten içe sinsice güldüler bana. Ama asıl unuttukları şuydu: Ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar. Bir insan kaybının ne olduğunu bilemedikleri için, kaybetmek onlar için bir alışkanlık hâline geldiği için... Oysa ben hiç insan kaybetmedim. Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.