Kitap ilk adımda kelimelerin büyüsüyle karşılıyor. Bazı kısımlar bir kez daha okuma ihtiyacı doğuruyor. Adile ve oğlu İsrafil'in öyküsü. Toplumdan dışlanmışların sessiz çığılıklarına ses oluyor. Tüm olay örüntüsü içinde kitabın sondan bir önceki cümlede İsrafil'in istiridyeyi koyarken kendi doğumunu bağışlaması kitabın en vurucu kısmıydı. İnsan kendi olma yolculuğunda kendini affetmeye doğumuyla başlamalıydı. Yaptığımız hatalar, kötülükler hepsini doğumumuzda kendimizi affederek başlayabileceğimiz gerçeği ile yüzleşmek... İsrafil bunu çok güzel anlattı.
AhrazDeniz Gezgin · Can Yayınları · 20194,889 okunma