Kim kuşandı elbiselerimi, kim giyindi benim kalıbıma da çıktı karşıma? (Aynadaki hayâline, avazı çıktığı kadar) Söyle diyorum, ben, bu ben kimim?
Herkesi düşündürmeğe çalış, düşündüremezsin. Beni düşündürmemeğe çalış, yine elinden bir şey gelmez! Ben başkalarının düşünmemeğe mahkûm olduğu kadar düşünmeğe mahkûmum.
Husrev - İnsan niçin deli olur Osman?
Osman- Ah efendim, bağışlayın suçu mu! İnsan çok düşünmekten deli olur.
Husrev- Osman, hiç bıçağın değiştiği yerden kan akmaz olur mu? Benim de beynimden kan akıyor. Ben düşünmüyorum, beynim kanıyor. Görüyorum, gözlerimi yumunca görüyorum. Beynimin etten yuvarlağı üstünde her düşünce bir damla siyah kan gibi yuvarlanıyor. Ben istemiyorum Osman! Fakat hiç bıçağın deştiği yerden kan akmaz olur mu?
Reader Follow Recommendations
Kefenimizden evvel çürüyoruz.
Razı değilim Allahım! Yok olmaya, kalmamaya, gelmemiş olmaya, mevcut olmamaya razı değilim. Bu dünyada bırakamayacağım hiçbir şey yok. Ne deniz, ne ağaç, ne şehir, ne ev, ne kadın, ne de ben. Bu kalıbım, bu zarfım, bu kafesimle ben. Onların hepsini bırakabilirim. Fakat şuurumu, bilmek, duymak, var olmak şuurumu bırakamam.