Yazılardan kulelerim var benim, yazdıkça göğe ağıyordu elim. Nefes alabilmek için, gökyüzündeki sonsuz maviye uzanabilmek için, sabah uykumda burnuma gelen annemin yaptığı kızartmanın kokusunu duyabilmek için, huzuru hatırlamak için, güzel hayallerin düşünü kurabilmek için, aldım yine elime kalemi… Sessiz bir çığlıktı yazmak, rüyada bağırmak isteyip bağıramamak gibi. Okuyan değil, anlayan duyabilirdi o çığlığı… (25.03.2016)