Ben bu dünyada en çok, kendisini başkaları içi değiştirmek zorunda olmayan, kendisi olabilen insanlara hayranım. O insanların samimiyetine hayranım. Yazarı tanımıyorum ve ilk kez okudum. Sanki çay koymuşum da, bir arkadaşım gelmiş karşılıklı çekirdek çitleyip sohbet ediyoruz. Öyle hayatın içinden, öyle samimi. Bir solukta okudum, bazen kendimi gördüm, bazen annemi, bazen hepimizi.
Mükemmelliyetçilikten dikilmiş bir kıyafetin bizi ne denli yorduğunu, pijamaları çekip dolaşmanın bizi deli yaptığını görüyoruz yer yer. Kendin olmak mı, deli olmak? Herkes gibi düşünmemek, herkes gibi davranmamak, herkes gibi yazmamak mı deli olmak? Öyleyse yaşasın delilik!
Bazen kendimizi eşit boylarda dilimlenmeye çalışılan salatalık olduğumuzu düşünüyorum. Dilimlenip kavanoza koyuluyoruz. Sımsıkı kapatıyorlar kapağı, sirkeli suda dolaşmaktan başka çaremiz yok, hepimiz aynıyız, hepimizin sonu aynı, hepimiz birer turşu olacağız! Salatalığın biri kaçsa dışarı, belki yalnız ama turşu olmaktan kurtulmuş. Hala taze, hala bir salatalık, hala kendisi. Belki daha çabuk çürüyecek, belki daha yorgun ama olsun, o hala bir salatalık, o hala kendisi.
Çok dolduğunda, dolup taşacak yerin olmadığında yazmak yerine susuyormuş insan. Bunu zaman zaman yazarda hissettim, bazen de kendimden bildim. Her şey gibi kelimeler de tükeniyormuş insanın içinde. Neyse ki hala okuyacak binlerce kitabımız var. Belki bir gün daha çok yazabilecek kadar yine duruluruz.
