Konuştukları kadar basit işlemiyor zaman, yine bir akşam olana kadar neler kaybettiğimi görmüyor kimse; kendime sığınmış koca bir yalnızlık barındırıyorum.
Özlem duymuyorum.
Bir beklediğim de yok.
Acıda duymuyorum.
Açlık da.
Uyku da.
Ama belki de her şeyi bürüyen bir acı.
Beni.
Caddemi.
Odamı.
Resimlerimi.
Anılarımı.
Artık kimse karşıma çıkıp, bana bencil olduğumu söylemesin.
Her ''ben'' bencildir, her ''kır'' kırsal olduğu gibi.
Her olgu, her varlık nasıl olabilecekse, öyle.