Dünyaya bir kez çocukken bakarız, gerisi hatıradır. Louise Elizabeth Glück'ün bir şiirini Ben bu sözü, dünyaya sonsuza dek çocuk gibi bakarız, bakmalıyız, büyüdükten sonra görülecek bir şey kalmıyor diye okumak istedim biraz da. Hani Cansever'in, gökyüzü gibi bir şey bu çocukluk / hiçbir yere gitmiyor dediği gibi. Attila İlhan'ın çocukluktan çıktığını sanmak aslında çocukçadır dediği gibi. Son bir alıntı da Aragon'dan: Şair, konuşurken ve yazarken nevrozludur, çocuk kimliğini çıkarır.
Yabancılaşmadan çürümeye doğru kanatlanmış bir çağ düştü payımıza. Eskiden kendimizi sevdiğimiz bir yalnızlığımız vardı. Artık kendimizi de sevmediğimiz bir yalnızlığımız var. Sadece korku soluk alıyor evlerimizde.
Yabancılaşmadan çürümeye doğru kanatlanmış bir çağ düştü payımıza. Eskiden kendimizi sevdiğimiz bir yalnızlığımız vardı. Artık kendimizi de sevmediğimiz bir yalnızlığımız var. Sadece korku soluk alıyor evlerimizde.