Öyle yalnızım ki bu duygu beni boğuyor ve ondan nasıl kurtulacağımı da bilmiyorum. İçimde her şeye karşı büyük bir tiksinti ve nefret var ;yürüdüğüm yollardan, gördüğüm insanlardan, odamdan nefret ediyorum. Herşey beni boğuyor, nefes almakta zorluk çekiyorum.
Reader Follow Recommendations
“Bazen bir şeyi gerektiği zaman bırakabilmek çok zor bir iştir. Onu bırakabilmeyi başarmak da bir beceridir. Bir şeyi zorla tutarken, onun ulaşmak istediğiniz şeyi engellediğini hissediyorsanız, oracıkta bırakmalısınız. Eğer yaptığınız şey yanlışsa, buna bir an önce bir son vermelisiniz. Eğer kendinize ve başkalarına karşı dürüst ve samimi değilseniz, buna da bir an önce engel olmalısınız. İşte, ancak o zaman hedeflerinize kolaylıkla ulaşabilirsiniz.”
“İnsanoğlunun değeri kesir ile ifade edilecek olursa;
Payı gerçek kişiliği gösterir,
Paydası kendini ne zannettiğini…
Payda büyüdükçe kesrin değeri küçülür.”
Tolstoy
Bazı insanlar hayat yolculuğumuzda misafir olurlar bize. Hayatımıza belli dönemlerde girip çıkan bu insanların hepsinin bir görevi vardır: Bize hayatı öğretmek… Her birinden ayrı ayrı tecrübeler ediniriz. Kiminin hayatımızda kalma süresi uzun olur, kiminin ise çok kısa. Sebepsizdir gidişleri. Kimi çıkar uğruna yanaşmıştır, kimi merak. Bazen de en sıkıntılı anlarında tanışırsın birileriyle ve o en bunalımlı zamanını atlatana dek hep yanında olurlar ve sonra da sessizce çıkıp giderler hayatından. İşte ben bu gibi insanların, görevlerini yapıp sonra da yollarına devam ettiklerini düşünürüm hep.
Annem, çocukları için kendini feda ettiğini söylerdi hep ve bu yüzden çok kızardım ona. Elbette onun da hayalleri vardı. Hep ertelemişti hayallerini, yarına saklamıştı ve o yarınlar bir türlü gelmek bilmiyordu. Hayat akıp gidiyor ve annem ona bakıp duruyordu. Tıpkı diğer milyonlarca insan gibi…
Bazıları da sırf eleştirilme korkusundan dolayı, hayallerini kendi elleriyle çöpe atıyorlardı. Söylenmeyen sözler, tamamlanmamış hayaller, muhteşem fikirler ve daha neler neler… Sonrasında öz güvenini yitirmiş bireyler.
Başkaları sizin fikirlerinizi saçma bulsalar da, sırf bu yüzden inandığınız doğrulardan asla vazgeçmeyin. Her durum ve koşulda, elinizden gelenin en iyisini yapın. Olmadığında bir daha deneyin, sonra bir daha…
Hayat elbette hiç kimseye hayal ettiklerini altın bir tepside sunmuyor. Okuduğum bir kitaptaki yazıyı aynen aktarıyorum:
“Hayat sizin özgür yanınızdır. Bu dünyada bırakmak istediğiniz izler, yapmak istedikleriniz, aşmak istediğiniz engeller, kırmaya niyet ettiğiniz rekorlar, keşfetmek istedikleriniz, görmek istediğiniz yerler, olmak istediğiniz kişi, öğrenmek ve öğretmek istedikleriniz… Kısacası sizden çalınan her şey… İşte hayallerinizi kurban vermekle, bütün bunları da kurban vermiş olacaksınız.
Sonra da diyeceksiniz ki, “Bana fırsat verilseydi yapardım!” Alın, size o fırsatı ben veriyorum. Bakın yazıyorum buraya; “Fırsat” Hatta birkaç fırsat daha veriyorum size; “Fırsat, fırsat, fırsat, fırsat...” Saçma mı geldi? İşte karşınızda fırsat! Ne bekliyordunuz ki? Nasıl bir fırsat verilmesini istiyordunuz? Kim verecek size o fırsatı? Hiç kimse!
Benim bu fırsatı verdiğime bile sevinmeniz lazım. Çünkü kimse size o fırsatı vermeyecek”
Mustafa Çay/Mutsuz Olmak Günahtır.
Hiç kimse karşılaştığın fırtınaları umursamıyor,
gemiyi limana götürüp götürmediğinle ilgileniyor.
Melankoli ve depresyonu yaygınlaştıran, sadece kudret sahipleri karşısındaki değil, ondan daha da fazla insanın kendi kendisi karşısındaki çaresizlik tecrübesidir. Çaresizlik tecrübesindeki felç hissi, son kertede, işlerin artık düzeltilemeyecek kadar ilerlediği varsayımından beslenir.
Hayatın anlamını kesintisiz yaşam sevincinde aradığınız oranda, hayal kırıklığı büyük olur. Sürekli keyif saçmak isteyen birisine bir müddet sonra bizzat kendisinden gına gelir. Her ateş söner bir noktada, o zaman yapacağınız tek şey külleri karıştırıp yakılabilir bir şeyler bulmaya çalışmaktır.
Mutsuz zamanlarında her şey hakkında konuşabileceğiniz insanlar tanıyor olmak, bir mutluluktur.