Bugün yorucu bir gündü. Dizlerimin gıcırtısını hissettim, kemiklerimin acısıyla soğukta ısındım,babamın çağırmasıyla işe başlamıştım eklemlerim ağrıyor ama ne yapabilirimki? Geleceğin olmayan işte çalışmakta zormuş. Vücudumu, önümde çalışan dişleri kocaman ağır bir file benzeyen portif gibi hissediyorum. Her tarafım acıyor nafile o malzeme taşınacak koluna saplanan fayans parçası olsa bile...hay aksi kanıyor şimdi.Görmezden gelirsem vücudumun ısısıyla hissetmem. Cebimden yetmeyeni gençliğimden veriyordum.Harcımı biraz su biraz umutsuz hayallerimle karıştırdım . Kıvamını buldu... Bir an hayallerimin gerçekleşmeyeceğini anladım. Boğazımı tuttum , gözlerim koca bir göz yaşını daha umut denizine atmamak için uğraşıyor.20 yaşındayım ama babamla aynı yaştayım gibi hissediyorum, bazen de 6 yaşındaki kardeşim gibi ağlamaklı buluyorum kendimi. Kafam karışık yaşamaya değer mi bu hayat? Öldükten sonra dünyaya mâl olmuş bir adam olsan nolur be adam diyorum kendi kendime görmeyeceksin GÖRMEYECEKSİN , DUYMAYACAKSIN , HİSSETMEYECEKSİN...