En hızlı okuduğum romanlardan birisi...
Jose Saramago insanı çok güzel anlatmış...
İyi ve kötü yönüyle insan; bencil, çıkarcı, fedakar, sabırsız, hoşgörülü, sabırlı, acıkan, susayan, yorulan, cinsel arzularına gem vuramayan insan.... Sevgi, ihanet...
Ve çoğu zaman "ben"i merkeze koyan insan...
En zayıf anında devleşen; en güçlü sanılan anında yıkılabilen insan...
Ve gerçek körlüğün gözün değil kalbin görmemesi olduğunu anlatan bir kitap...
Doktorun karısı; kitaptaki kahramanım...
İkinci kahraman mı?
Belki çoğu okurun aklında bile kalmayan, kitabın birkaç satırında adı geçen bir asker... Körlük bulaşınca intihar eden Albay...
Ve karnını doyurmak için her şeye hazır çoğunluk...
Farklı bir konu...
Değişik bir anlatım...
Ama bana garip gelen bir hususu belirtmeden geçemeyeceğim; noktalama işaretlerinin bu kadar hatalı kullanıldığı bir kitap görmedim. Ben bunun bir hatadan ziyade tercih meselesi olduğunu düşünüyorum. Bu yayıncının mı, çevirmenin mi, editörün mü tercihi bilmem ama romanda göstermelik birkaç nokta dışında virgülden başka noktalama işareti kullanılmamıştır desek yeridir...
Kitapta; üç nokta (...), noktalı virgül (;) soru işareti (?), tırnak ("), hiç kullanılmamış. Çoğu yerde virgül ve (ve) sözcüğü birlikte kullanılmış ( ,ve) . Nokta yerine virgül (,) kullanıldığı zamanlarda, virgülden (,) sonra cümleler büyük harfle başlatılmış. Roman gerek konu, gerekse çevirmenin üslubu açısından çok güzel olmasına karşın noktalama işaretlerinin bu şekilde kullanılması dil hassasiyeti olan okuyucu için kitap okumayı yer yer işkenceye dönüştürüyor.
