Ülker
@Ulya_84
539 okur puanı
Haziran 2020 tarihinde katıldı
"Yaşamını kendi benliğinin belirli bir suretini yaratmaya çalışmakla geçiren bir yaratık, o suretin antitezi haline gelmektense ölmeyi yeğler."
Tanrılar ile insanları birbirinden ayıran hiçbir şey yoktur: Biri, diğerinin içine usulca karışabilir.
Okur Takip Önerileri
... hayvan oluşun esas karakteri, güdüleri takip eden hareketle birlikte idraktir.
Nasıl ki görünür dünya, güneşin doğmasıyla birlikte aydınlanır, aynı şekilde anlamanın tek ve sade işlevinin bir dokunuşuyla, boş ve hiçbir şey ifade etmeyen hissiyatlar algıya dönüşür.
... nedensellik yasasının anlamı ve gerekliliği sadece şurada bulunur: Değişimin özü sadece bir durumda meydana gelen rastgele bir dönüşüm değildir; bilakis bu öz, tam da mekanın bu kısmında şimdi bir şeyin ve daha sonra da başka bir şeyin oluşunda ve zamanın bir ve aynı anında şurada bir şeyin ve başka bir yerde ise farklı bir şeyin oluşudur.
Zamanda her an, kendisine vesile olan anı -babasını- yok ederek var olur ve kendisi de çabucak sönüverir. Geçmiş ve gelecek, içerdiklerinin sonuçlarından bağımsız olarak düşünüldüğünde, herhangi bir rüya kadar boştur ve "şimdi" ise bu ikisi arasında uzamı ve süresi olmayan sınırdır.
... dünya bir yönüyle tamamen tasavvur iken, diğer taraftan tamamen istemedir. Bu ikisine de ait olmayan, daha ziyade kendinde-nesne olan bir gerçeklik, sadece uyduruk bir hayaldir ve felsefede böyle bir şeyi kabul etmek, yanıltıcı ışıkları kendine pusula edinmektir (ne yazık ki Kant'ın "kendinde şey"i bile fark edilmeden kendinde-nesneye evrilerek bozulmuştur).
İdrak edilebilir ne varsa tasavvurdur; diğer bir değişle, bütün bu dünya sadece özneye bağlı olan nesnedir, algılayanın algısıdır.
Dünya yalnızca tasavvur edene bağımlı olarak vardır.
Eğer herhangi bir hakikate a priori diyeceksek, işte bu odur; zira bu hakikat, bütün mümkün ve düşünülebilir deneyim kalıbının ifadesidir ve bütün öteki kalıplardan -mekan, zaman ve nedensellik kalıplarından- daha kapsayıcıdır çünkü bütün bu kalıpları önceler.
"Dünya benim tasavvurumdur."
Hakikat, kendisini arzu eden herkesin boynuna atlayan bir fahişe değildir.
Bilgelerin en dikkatlileri, İblis konusunda sessiz
kaldılar; ermişler, öğrenmiş oldukları şeyi bildirme gücünü kendilerinde bulamadılar. İblis, tapınmada onlardan kararlıydı ve Öz'ün Dışavurumuna onlardan daha yakındı. Daha çok çaba gösterdi ve anlaşmaya daha fazla uydu ve onlara, Tapınılan'dan daha yakın oldu.
Tûr’un yamacında Musa, İblis'le karşılaştı ve ona
sordu: "Ey İblis, secde etmekten seni alakoyan neydi?"
O da, şöyle dedi: "Beni secde etmekten alakoyan, Tek
Sevgili'ye bağlılığımı bildirişimdi; eğer secde etseydim
senin gibi olurdum; çünkü senden, «dağa bak» diye
yalnızca bir kez istekte bulunuldu, sen de baktın. Bana gelince, benden Adem'e secde etmem bin kez istendi, ama secde etmedim; çünkü bildirdiğim niyete bağlı kaldım"