2020 ve 2021 yılları hayatımın kabus yılları oldu, rayında gitmeyen okul,arkadaşlıklar, beni ben yapandan ve insanlıktan uzaklaştıran şahıslar, ah etmekle geçti bu yıllar, evet daha çok tecrübe edindim hepsi hayal kırıklığıydı. Burukluğumun en büyük sebebi kendimi yarım hissettem, gerçi herhangi bir birlikteliğe artık ayak uydurabilecek bir potansiyelim de kalmadı da, hayatta olmayan yakınlarınızın(başarılı ve size bir idöl havası katanların) intihar sebeblerini kafanıza takarak uykuladığınız geceler, hayal kurmaktan daha iyi geliyor belirli bir süre sonra. Bazen sizden iyi olan insanları kıskanırsınız, sahip oldukları bilgileri, sizden daha iyi yaşam konforları vs. Ama ben hiç birini kıskanmazdım, severdim ki onları sevdiğim için hep yakınlarındaydım, çalışkan birer bireydiler, gelişime açık ve potansiyelleri beni cezbediyordu ki onları seviyordum. Sahip oldukları en güzel şey ise düşünceleriydi birer insandılar, gerçek toplum imajını ben sadece onlarda gördüm. Sadece onların göçmelerine üzüldüm, çünkü ölümleri benden ne kadar şey kaybettirmiş olsada aslında hepimizi bir çok şeyden mahrum bıraktılar.