Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.13
•Nyx•
•Nyx•
@Wasee
Ama sen beni öldüremezsin, Lord Despot. Ben senin ne kadar çok uğraşırsan uğraş, öldürmeyi asla başaramadığın şeyim. Ben umudum. 
Sissoylu - Son İmparatorluk
159 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Hayvan Mezarlığı adını sıkça ve övgülerle duyduğum bir eserdi. Canım birden güzel bir korku-gerilim hikayesi isteyince de Stephen King ile bir tanışayım dedim.
Öncelikle kitabın oldukça korkutucu olacağını bekliyordum ama bence korkudan çok trajedi dolu bir kitaptı. Tabii ki yer yer gerdiği -özellikle son kısımları- de oldu ama benim daha çok karakterleri anlamam ve onlara üzülmemle geçti kitap.
Genelde korku,gerilim ve fantastik eserleri okurken plot twist olmasını beklerim ve isterim de. Bu kitaptaysa öyle bir şey yoktu, aslında başından sonuna kadar insan ne olacağını anlıyordu ama King karakterlerini ve karakterlerin birbirine sevgisini o kadar güzel yazmış ki içten içe belki de düşündüklerim olmaz, umarım olmaz, demeye başlamıştım. Kitabın da en başarılı yanı buydu bence. Neler olacağını az çok tahmin etseniz de kitabı okumadan edemiyorsunuz.
Sonuç olarak, okuduğum en korkunç kitaplardan olmasa da etkileyici ve akılda kalıcı kitaplardan olduğu kesindi. Özellikle de son 2-3 sayfa çok güzeldi.
Rebecca, okurken insanı içine çeken karanlık bir atmosfere sahip. Kitabın büyük bir bölümü gizemden oluşuyor ve insanı sürekli bir merak içinde bırakıyordu.
Ana karakterin adının olmaması kitaba dair en beğendiğim şeydi. Kitabın kendisi de anlattığı hikaye gibiydi, ismi bile belirtilmeyen bayan de Winter; silik ve kitabın anlatıcısı olmasına
-Not: İncelememde kitabın bütününü ele aldım. Fiziksel olarak elimde iki cilt olsa da orijinali bir bütün olduğundan ikinci cildi okumadan birinciye dair yorum yapmak istemedim. (İnceleme biraz spoiler içeriyor.)-
Oathbringer'ın başlarını özellikle çok beğendim. Okurken hiç sıkılmadım, hep bir merak duygusu içinde bir sonraki sayfalara
Okur Takip Önerileri
Kadim Kanunlar'ı okuyup çok beğendikten sonra Joe Abercrombie'nin diğer kitaplarını da okumak istediğimden Çolak Kral'ı heyecanla satın almıştım. Konusu da çok hoşuma gitmişti, güzel bir intikam hikayesi okumak istemiştim ama ne yazık ki kitap beklediğim kadar güzel değildi.
Kitabın ilk yüz sayfası benim için hayal kırıklığıydı. Her şey çok hızlı
Kutsal Cehalet, dini kullanan insanları, cinsiyet eşitsizliğini, cehaleti ve bunlardan mağdur olan masum insanları anlatan çok üzücü ama ne yazık ki bir o kadar da gerçeğe ayna tutan bir kitaptı. Özellikle ülkemizde kadınlara ve çocuklara olan şiddet bu kadar fazlayken, dini kullanan insanlar bu kadar çokken her kesimden insanın okuması ve ders alması gereken bir kitaptı. (Sadece içindeki bazı sahneler yüzünden belirli yaşın altındakilere öneremiyorum.)
Genelde kitaplarda biraz daha süslü bir anlatım severim ama bu kitabın belirli bir amacı olduğundan sadeliğine çok dikkat etmedim. Herkesin anlayabileceği ve akıcı bir dilde tam olarak istediklerini okuyucuya aktarmış yazar. Okuması bile çok zor olan bir hikaye olsa da içinde umut da olan bir hikayeydi kesinlikle.
En Sevdiğim Karakter: Anna
Suikastçının Arayışı, bir üçlemenin son kitabı olmasına rağmen klasik fantastik serilerden farklı bir çizgide ilerleyip ana konusunu büyük bir savaş olarak seçmemiş olan, ilginç bir son kitaptı.
Genel olarak başarılı olduğunu düşünsem de bu kitap beni ikincisi kadar memnun edemedi, hikayedeki yolculuğu -ya da arayışı- yazar gerçekten çok uzatmıştı. Kitabın başlarını hayran kalarak, Fitz'in yaşadığı travmalarla nasıl mücadele etmeye çalıştığının ve çevresini nasıl etkilediğinin, nasıl değiştiğinin ne kadar güzel aktarıldığını düşünerek okudum. Ama ne yazık ki kitabın ortaları çok monotondu, sürekli bir arayış içinde olmaktan sıkılır hale geldim. Yazarın ne yapmaya çalıştığını anlasam da bu kadar uzun bir kitap için bunun yapılmaması gerektiğini düşünüyorum. Neyse ki yazımı çok güzel ve akıcı olduğundan kendini okutan bir kitaptı. Sadece keşke başlarını okurkenki heyecanımla bitirebilseydim kitabı diyorum, sonlarını bitirmek için okumuş gibi oldum biraz.
Karakterlerin yazımı her zamanki gibi harika olsa da aralarındaki ilişkiler çok garipti. Özellikle sonlara doğru tüm ilişkiler o kadar karman çorman oldu ki, kafam karıştı.
Sonuç olarak, serinin tamamen kendine has bir atmosferi olduğuna inanıyorum. Biraz sabırla herkesin okuyabileceği farklı bir macera olduğunu düşünüyorum.
En Sevdiğim Karakter: Gecegözleri
Oldukça akıcı, heyecanlı, eğlenceli ve merak uyandırıcı bir kitapla üçleme son buldu. Artık seriyi bitirdiğime göre, fantastik okumayı seven ve kaliteli karakterler okumak isteyenlerin kesinlikle okuması gereken bir seriydi, diyebilirim. Joe Abercrombie de en sevdiğim yazarlar arasına girdi. Genel olarak Kadim Kanunlar serisi benim için Centilmen Piç serisini geçemese de yazım olarak Abercrombie'yi Scott Lynch'ten daha çok sevdim.
Karakterlerden bahsedersem, Jezal de sonunda sevdiğim bir karaktere dönüştü - gerçi Ardee'yi hiç sevmediğimden aşklarını umursamadım- Bayaz ise oldukça sinir olduğum biri olmasına rağmen özellikle bu kitaptaki aktarımına bayıldım.
On üzerinden Astıktan Sonra'yla aynı puanı versem de benim için Astıktan Sonra bir tık daha güzeldi. Ama bu kitap da oldukça iyiydi.
Söylemeden de edemeyeceğim ki, kitabın kapağına bayıldım. Kelimenin tam anlamıyla mükemmel olmuş.
Joe Abercrombie, Bıçağın Kendisi'nde derinlemesine kurguladığı karakterleriyle yine harika bir eser yazmış. Hatta kitabı işlenişi bakımından ilk kitaptan daha da başarılı buldum. (İlk kitapta küçük olaylar aracılığıyla karakter tanıtımı yapılırken burada ana olay etrafında her şey şekilleniyordu.) Bıçağın Kendisi'ni okuduysanız ve devam etmek konusunda kararsızsanız, kesinlikle devam edin derim, seri ilerledikçe daha da güzelleşiyor.
Karakter yazımı açısından en başarılı bulduğum yazarlardan oldu Abercrombie. Sevdiğim karakterler o kadar fazla ki, farklı karakterlerin bakış açısıyla yazılan bölümlerde bile illa ki sevdiğim birkaç yan karakter olduğundan bölümlerde kolay kolay sıkılmadım.
Okuması çok keyifli olan bir kitaptı. Üçüncü kitap için aşırı heyecanlanmama sebep oldu, o yüzden en yakın zamanda üçüncü kitabı okumak istiyorum.
En Sevdiğim Karakterler: Logen, Ferro, Köpekadam, Üçağaç, Asıksurat, Eider, West, Cosca
Bu kitap kardeşimin en sevdiği kitaplardan olduğundan kardeşim bana kitabı çok öneriyordu. En sonunda ben de okumuş oldum ve kitap gerçekten de herkesin okuması gereken kitaplardandı.
Akıcı yazımı ve güzel hikayesiyle çok sürükleyiciydi. Oturup tek seferde okumalıktı ve oldukça güzel mesajları vardı.
Arkadaşlık çok güzel işlenmişti. Özellikle Neil harika bir arkadaştı, herkesin yanında olmasını isteyeceği kişilerdendi. Keating karakteri ideal öğretmeni başarılı şekilde temsil ediyordu. Sözleri, çocuklara yaklaşımı ve çocukların üzerindeki etkisi kitaptan taşıp okuyana ulaşıyordu.
Kitaptaki tek sıkıntım Knox'tu. Sözde aşkına sinir oldum ve yaptıklarına utana utana, sinirlene sinirlene bir hal oldum. Çok sinir bozucu ve aşkı çok basitleştiren biriydi. Bu yüzden kitapta hiç aşk olmasaymış keşke, aşk, aşk olması için yazılmış gibi geldi bana. Sırf arkadaşlık ve öğretmen-öğrenci ilişkisine yoğunlaşılsaymış 10/10 bir kitap olacaktı benim için. İlla bir aşk olacaktıysa da daha üzerine düşünülmüş, güzel bir aşk olsun isterdim.
En Sevdiğim Karakterler: Neil, Keating, Charlie
Bende mi bir sıkıntı var bilmiyorum ama bu kitabın neden bu kadar abartıldığını çözemedim. Akıcıydı, yazımı güzeldi, verdiği mesaj da güzeldi ama hiçbir şeye şaşırmadım. Yaklaşık 40-50. sayfadan anlamıştım ne olduğunu, çok bariz olduğundan herkesin şaşırdığı şeyin başka bir şey olduğunu sanıp okumaya devam ettim ama zaten olay oymuş. Kısacası, yine beklentilerim yüzünden bir kitaptan tam anlamıyla zevk alamadım ama şu beklentilerden de kurtulamıyorum bir türlü. Böyle derken kitabın kötü olduğunu söylemek istemiyorum kesinlikle, kitap gayet güzeldi. Özellikle mesajı için okunması gereken tek oturuşta bitirmelik bir kitaptı. Sadece benim gibi çok şaşırtıcı bir son bekleyip beklentilerinizi yükseltmeden okumanızı tavsiye ederim.
Farseer serisinin ikinci kitabı olan Kraliyet Suikastçısı beklentilerimi karşıladı, çok beğendim ve bu seriyi en sevdiğim fantastik seriler arasına şimdiden yerleştirdim. Fantastik seven herkesin kesinlikle Robin Hobb'u okuması gerektiğini düşünüyorum.
Kitap, ilkinden daha da güzeldi. İlk kitaptan daha kalın olmasına rağmen önceki kitabın yavaşlığı yoktu ve aksiyonun, merak unsurlarının işlenişi çok daha iyiydi.
Fitz'in yazımı ilk kitaptaki gibi gerçekçi ve harikaydı. Yine öyle şeyler çekti ki bazı kısımlarda gözlerim doldu, yaşadıklarına o dayandı, ben dayanamadım neredeyse.
Molly'i sevmediğimden kitabın ana aşkıyla olan kısımlar çok ilgimi çekemedi. Onun yerine Verity ve Kettricken'ın ilişkisini merakla okudum. Verity ilk kitaptan sevdiğim bir karakterdi zaten, bu kitapla beraber favorim oldu. Kettricken da bu kitapla beraber derinlik kazandı ve harika bir karakter olduğunu gösterdi. En güzel yazılmış kadın karakterlerden olduğunu düşünüyorum.
Kitapla ilgili tek sıkıntım büyü sisteminin hala karışık olmasıydı. En azından sisteme dair belirli birkaç kural olmasını isterdim, özellikle İrfan'ı bir türlü tam olarak anlayamadım.
Son olarak da söylemeden edemeyeceğim, Regal yüzünden sinir krizleri geçirecektim; en iğrenç, en itici karakterler arasındaydı resmen.
En Sevdiğim Karakterler: Verity, Kettricken, Fitz
Suikastçının Çırağı'nı çok düşünmeden, bir videodan görüp almıştım. Bu yüzden kitabın bu kadar güzel olacağını asla beklemiyordum.
Robin Hobb'un oldukça ilginç ve ağır bir yazımı vardı. Ayrıca konu da oldukça yavaş ilerlediğinden ve çok aksiyon da olmadığından pek akıcı değildi. Ama yazarın yazımına alışıldığında kitabın güzelliği açığa çıkıyordu kesinlikle.
Kitap, konusu bakımından çok güzeldi. Karakterlerin yazımı harikaydı. Özellikle Fitz mükemmel bir ana karakterdi, böyle güzel bir ana karakterle beraber olmak da birinci kişiden yazılan eseri okumayı kolaylaştırmıştı.
Hikayedeki büyü sistemi oldukça karışık ve gizemliydi. Şimdilik anlaması zor olduğundan serinin devamında açıklanmasını umuyorum.
Çoğunluğu yazımı nedeniyle yavaş olsa da özellikle sonları çok heyecanlıydı. Her şey hafif bir tempo aldı ve tam istediğim kıvama ulaştı.
En Sevdiğim Karakterler: Fitz, Verity, Patience
Kadim Kanunlar serisi, epik fantastik ya da grimdark denildiğinde akla ilk gelen serilerden olduğundan Bıçağın Kendisi'ne güzel bir kitap okuyacağımı bilerek başladım ve oldukça da iyi bir başlangıç kitabıydı.
Kitabın karakter odaklı olduğunu biliyordum ama yine de bu kadar olmasını beklemiyordum. Önemli karakterlerin sayısı çok fazlaydı ve yazar hepsine ayrı ayrı yerler vermeyi ihmal etmemişti. Öyle ki kitabın ana bir konusu yoktu: Karakterleri tanıtacak küçük küçük olayların bir araya gelmesiyle oluşan bir kitaptı. Özellikle sonlara doğru da serinin devamına güzel bir hazırlık yapıldı.
Yazımı oldukça akıcıydı. Glokta'nın bölümlerinde sıkılmama ve Jezal'a sinir olmama rağmen hızla okudum.
Derin karakterler okumak isteyen, karanlık, kanlı ve gizemli fantastik kitapları seven kişilerin okuması gereken bir eserdi kesinlikle.
En Sevdiğim Karakterler: Logen, Köpekadam,Bayaz, West
Kafes'in devam kitabı olan Malorie'ye çok bir beklentiyle başlamamıştım açıkçası. Bunun nedenleri yazarın en iyi eserinin Kafes olması ve diğerlerinin onunla aynı tadı verememesi, ayrıca Kafes'ten sonra nasıl devam edilebileceğini bilemememdi. Halbuki yazar devamı için çok mantıklı, heyecanlı fikirlerle gelmiş ve Carol Gömülmeden'de yaptığı hatayı yapmayıp inanılmaz akıcı bir eser yazmış. Bir okumaya başladım ve yüzüncü sayfaya geldiğimi gördüm, böyle böyle derken kitabı bir anda bitirmiş oldum.
Atmosfer olarak da eski Kafes'i hissedebildiğim eseri okurken gerilmesem de evrenin karanlığını ve özellikle Malorie'nin psikolojisinin işlenimini çok beğendim.
Hala ilk kitap kadar olamasa da beklediğimden çok daha güzeldi Malorie. Kafes'i okuyup beğenen herkesin okuması gereken bir eser bence. Gelin, tekrar yaratıklarla dolu karanlık evrene atılın ve unutmayın, asla gözbağınızı çıkartmayın.
En Sevdiğim Karakterler: Dean, Olympia
Yabancılarda çok ünlü olmasına rağmen Türkiye'de neredeyse hiç bilinmeyen bir kitap Yeşim Şehri. Öncelikle, kitabın kapak tasarımı orijinalinkiyle aynı değil ve bence çok daha güzel. İyi ki kapağını değiştirmişler, sırt kısmı bile kitaplıkta çok güzel görünüyor. Ayrıca çeviriyi de çok beğendim, Eksik Parça kitabı harika basmış gerçekten.
Kitabın
Rus klasiklerinden olduğu için ağır bir yazım beklediğim kitap beni oldukça şaşırttı. Sade ve akıcı dili okumayı çok kolaylaştırıyordu ama bu sadelik de aşırıya kaçmıştı. Olayların çok hızlı gelişmesine ve böylece gerçeklikten uzaklaşmaya neden oluyordu. Kitap da kısa olduğundan her şey bir anda olup bitmiş gibi oldu. Belki duygulanmam gereken yerde hiçbir şey hissetmedim.
Kitapla ilgili en büyük problemlerimden biri de içindeki aşk ve işlenişiydi. Aşk, ilk görüşte ve sebepsizce oluyor, karakterler anında birbirlerini yıllardır tanıyormuşçasına davranıyordu. Bana çok zorlama geldi ama genelde klasiklerde aşklar böyle işlendiğinden çok fazla yargılayamadım. Sadece bana göre değildi.
Karakterlerin yazımını da genel olarak beğenmedim. Genelde özelliklerden yoksun, hikaye ilerlesin diye en saçma kararları alan kişilerdi. Buna rağmen özellikle iki kadın karakterin yazımını beğendim. Hikayedeki tek görevleri kadın olmak değildi, amaçları ve kendi düşünceleri vardı. En sevdiğim karakterlerden olma nedenleri de buydu zaten.
En Sevdiğim Karakterler: Vasilisa, Marta, Savelyiç
Bu kitaba başladığımda, sonunun çok şaşırtıcı olması dışında, konusuna dair bir şey bilmiyordum. Bu nedenle sonunu tahmin etmem mümkün olmadı. Kitabın çoğunluğu gizemden çok gençliği ve aşkı işlediğinden büyük sonu tahmin etmeye imkan bile verilmemiş. Kitap bittiğinde, başlarda birkaç ipucu olduğu fark edilse de bunlar, son farklı olsaydı da normal karşılanabilecek çok minik detaylardı. Bu yüzden sonun işlenişini beğenmedim ama kendisini beğendim.
Kitap başlarda gençlik hikayesi gibi başlayıp wattpad havaları verirken bir yerde ani bir dönüş yapıp daha çok gizeme kayıyor. Bu geçişin daha pürüzsüz olmasını isterdim, çünkü şu an kitabın türünün ne olduğuna karar veremiyorum. Arkasında psikolojik gerilim dese de buna pek katılabileceğimi sanmıyorum.
Yazarın oldukça özgün betimlemeleri vardı. Başta beni afallatsa da sonradan alıştım ve oldukça beğendim. Özellikle migrenin ve etkisinin aktarımı çok güzeldi.
Kitabın en sevdiğim kısmı Cadence'ın yazdığı minik masallardı. Her seferinde farklı olan ama bir yandan da aynı masalın devamı olan masalları okurken çok eğlendim.
Genel olarak hızlı okunan, çerezlik denebilecek bir kitap oldu benim için. Birisine önerecek ya da tekrar okuyacak kadar beğenmedim ama uzun zamandır kitap okuyamadığımdan bu kitabı elime almak benim için iyi oldu.
En Sevdiğim Karakter: Gat
Mükemmeldi.
Zehirci'yi de beğenmiş olsam da Casus kesinlikle çok daha güzeldi ve gerçekten olumsuz olarak söyleyecek herhangi bir şey bulamıyorum.
Şahsen, benim bir kitabı "güzel" olarak nitelendirmem için gerekli her şeye sahipti Casus. Oldukça akıcı ve güzel bir yazım, karakterlerin düşüncelerinin ve verdikleri kararların işlenişi,
Ana karakteri sevmedim ve bu birinci kişi ağzından yazılmış olan kitabı okumama hiç yardımcı olmadı. Neyse ki Julian ve Maven gibi güzel yan karakterler sayesinde kitabı daha kolay okudum.
Yazarın yazımı oldukça akıcıydı, kolay okunan ve hızlı ilerleyen bir kitaptı. Kitabın başında bir haritanın olmasını isterdim, hikayeye çok daha derinlik katardı bence.
Serinin devamına yazar nasıl devam etmiştir bilmiyorum ama bu kitap beni çok etkileyemedi, diğer kitaplarını almayı düşünmüyorum. Hoş bir hikayeydi ama birçok şey tahmin edilebilirdi.
En Sevdiğim Karakterler: Maven ve Julian
Epik fantastik okumaya yeni başlayanlar için mükemmel olan bir kitaptı Zehirci. Yazarın anlatımı çok akıcı, betimlemeleri yerindeydi. Okuması çok kolaydı ve başında haritasının da olması her zaman kitabı okuma isteğimi artıran bir şey benim için.
Kitapla ilgili en beğendiğim şey, karakterlerin hepsinin gri olmasıydı. Ana karakterimiz bile yaşının küçüklüğüne rağmen saf iyi değildi. Özellikle kralın işlenişini çok beğendim, klasik,saf kötü bir kral yazabilecekken yazar kolaya kaçmamış ve kralın da insan olduğunu çok güzel yansıtmış.
Kitapta arada mantıklı bulamadığım birkaç şey oldu ama çok büyük olaylar olmadığından çok üzerinde durmadım.
Bu kitapta ana karakter çok küçük olduğu için çok bir şey beklemiyordum ama Owen'ın sivri zekası bana kendini sevdirtti. İkinci kitapta artık genç olacak olan Owen'ın kişiliğindeki değişimleri çok merak ediyorum, seriye devam etmeyi planlıyorum.
En Sevdiğim Karakterler: Ankarette ve Kral Severn
Öncelikle kitabı okumamın bu kadar uzun sürmesinin nedeni kitap değildi, bendim ve daha kısa sürede okumuş olmak isterdim.
Korkudan çok, gerilim ve psikoloji üzerine bir romandı Yürek Burgusu. Bir mürebbiyenin iki çocuğu eğitmek amacıyla gittiği malikanede, hayaletler görmesi ve bu hayaletlerin kötülüklerinden çocukları korumaya çalışmasını anlatıyordu. Mürebbiyenin ağzından dinlediğimiz hikaye, kadının psikolojisini, düşüncelerini çok güzel yansıtmıştı. Kendi düşüncelerindeki karmaşa ve korkusuna rağmen çocuklara olan sevgisiyle hep kendini siper etmesi, çocukları saf koruma isteğinde olması çok güzeldi.
Kitabın sonu ilginçti, beklemiyordum. Hatta yanlış anlamadığımdan emin olmak için birkaç kere okudum.
Genel olarak da kitabın sonlarında kesin bir şeye varılamıyor. Bu benim için bir sıkıntı değildi çünkü korku/gerilim kitaplarında her şeyin açıklanmamasıyla oluşan bilinmezliğin kitabı daha da güzelleştirdiğini düşünüyorum. Ama yine de sonu benim için bir sürprizdi.
Yine, yüksek beklentilerle aldığım ama beklentilerimi karşılayamayan bir diğer kitap oldu, Yüce Tanrı Pan. Okuyanların çoğunun beğendiği ve tüyler ürpertici bulduğu bir eser olmasıyla dikkatimi çekmişti ama bende o etkiyi yaratamadı.
Öncelikle korkmadım, bence çok ürpertici değildi. Gerilim unsurları vardı ve gizem her cümleden akıyordu ama gerçekten korktuğum bir kitap olmadı. Üstelik çoğu korku filmini izleyemeyen ve çok gerilim/korku kitabı okumamış biri olmama rağmen beni korkutan bir eser değildi.
Yazımı konusunda kötü bir şey söyleyemeyeceğim, çok başarılı ve akıcı olduğunu düşünüyorum. Betimlemeler dozundaydı ve özellikle korkunun betimlenişi güzeldi. Okuması kolay, kısa bir kitaptı ama Pan'ın biraz daha anlatılmasını isterdim. Belki konuşmasını, insanların göremediklerinden biraz bahsetmesini isterdim. Bence biraz daha uzun olsa ve eklenen kısımlarda Pan'a daha çok yer verilse korku çok daha kesin işlenebilirdi.
Sonuç olarak ilginç bir hikayeydi, okunabilir olduğunu düşünüyorum ama aynı zamanda çok büyük bir beklenti içinde de okunmaması gerekiyor bence.
Korku türüne girebilecek bir kitap olmasa da kesinlikle karanlık bir kitap, Mathilda. Mathilda'nın ağzından hayatını okuduğumuz kitap; yaşamının, duygularının değişimini anlatıyor. Genel olarak depresyon anlarını ele alıyor ve böylece oldukça karanlık bir havaya bürünüyor.
Kitabın başlarındaki yazarla ilgili bilgiler oldukça hoşuma gitti, kesinlikle okumadan hikâyeye geçilmemeli.
Hikâyenin yazımı, çevirisi güzeldi. Genelde karakterin hüznü anlatıldığından bunalmaya neden oluyordu ama bu duyguların ne kadar iyi işlendiğini gösteren bir şey aynı zamanda.
Ana karakteri pek sevemedim, karakterin verdiği tepkileri, düşüncelerini beğenemedim. Gerçi genelde ana karakterleri sevmediğimden benim için çok şaşırtıcı olmadı.
En sevdiğim karakter: Woodville
Okuduğum kitapların birçoğunda Sun Tzu'nun alıntılarına rastladığımdan bu eseri çok merak ediyordum ve beklentilerimi de karşıladı.
Savaş Sanatı'nda zamanında insanların nasıl düşündüğünü görüyoruz. Bir lider olmanın zorluklarını, savaşın acı olsa da gerçeklerini görüyoruz. Örneğin, "Bütün savaşlar hile üzerine kuruludur." maddesi en sevdiklerim arasındaydı.
Hayatta kalabilmek için doğru kararlar verilmesi gerektiğini ve bu kararın her zaman saldırı olmayabileceğini anlatıyordu kitap. Kendimizi çok iyi tanıyıp karşımızdakini de bir o kadar tanımamız gerektiğini birçok kez vurguluyordu. İnsanları tanımanın, hep bir adım ilerisini düşünmenin önemini anlatıyordu. Bu nedenle esere sadece savaş kitabı gibi bakmak yerine eserden birçok farklı mesajların da çıkarılabileceğini düşünüyorum.
Sarı Duvar Kağıdı, dört hikâyeden oluşan oldukça kısa bir kitaptı. Kitaba adını veren Sarı Duvar Kağıdı hikayesi dördü arasında en çok beğendiğim oldu. Yardım isteyen bir insanın isteklerinin görmezden gelinmesinin ve sevdiği şeyleri yapmasının yasaklanmasının neler doğurabileceğini çok güzel anlatmış. Karakterin düşüncelerindeki yavaş değişimler sayfalar boyu hissediliyor ve son kısımlarında da ensenizde uzun bir ürpertiye sebep oluyordu. Kitabı beğenmemin en büyük nedeni bu hikayeydi ve karanlık kitaplık serisinde de şu ana kadar okuduklarımın en iyisi olmasını sağlayan da yine bu ilk hikayeydi.
İkinci hikaye olan Ben Cadıyken'in özellikle verdiği mesaj çok güzeldi. Toplum üzerine güzel eleştiriler yapılıp gerçekler tekrar tekrar vurgulanmıştı.
Büyük Morsalkım benim en az beğendiğim hikâye oldu. Korkunç ya da gerici değildi, konusu da ortalamaydı.
Sallanan Sandalye'de de insanların arasındaki ilişkilerin ne kadar kırılgan olduğu ve bir başkasına güvenmenin zorluğu iyi bir şekilde yansıtılmıştı.
Cerrah, oldukça akıcı ve heyecanlı bir kitaptı. Tess Gerritsen'ın her zamanki tıbbî terimleriyle süslediği yazımı çok güzeldi. Ameliyathane sahnelerinin yazımını özellikle çok beğendim. Her seferinde Catherine'le beraber bir savaşa girip çıkmış gibi hissettim.
Karakterlerin işlenişi, tecrübe edindikleri olayların sonucunun karakterlere yansıyış şekli çok güzeldi. Kitapta, tek bir olayın her karakter üzerinde farklı etkiler yarattığı, korku ve korkunun insan hayatını nasıl yönetebileceği çok başarılı bir şekilde açıklanmıştı.
Cerrah karakteri de oldukça ilginçti. Hikâyenin birden kesilip Cerrah'ın düşüncelerine olan geçişler sayesinde okur, kitabın sonlarına kadar Cerrah'la tanışamasa da çarpık psikolojisiyle önceden tanışıp kurbanlarının yaşadığı korkuyu hissedebiliyordu.
(Buradan sonra yazacaklarım biraz spoiler içerebilir, kitabı okumak isteyenler ilerisini okumasın lütfen.)
Kitapta pek sevemediğim şey katili bulamayışımızdı. Yani katil önceden tanıştığımız biri olmadığından diğer karakterlere dair şüphelerimiz hep boşa çıkıyordu. Katil çok bariz olsaydı da güzel olmazdı tabii ama en azından karakterin önceden gösterilip okura ufak ip uçlarının bırakılmasını isterdim.
En sevdiğim karakterler:Peter, Rizzoli, Catherine.
Hırsızlar Cumhuriyeti gayet güzel ve akıcı bir kitaptı ama seride en az beğendiğim kitap oldu. Genel olarak ortalamanın üzerinde olsa da ilk iki kitap kadar iyi değildi.
Kitaptaki en önemli karakterlerden biri olan Sabetha, ilk iki kitapta sadece adı geçen büyük bir gizemdi ve ne yazık ki kendisini o kadar da sevemedim. Bunun dışında bu kitabın gidişatı diğer kitaplarına göre daha farklıydı. Hoş bir olay örgüsü olsa da öncekilerinin sahip olduğu heyecandan yoksundu. Yeni karakterlerin çoğu da etkileyici değildi.
Serinin her kitabında olan geçmişi anlatan bölümleri burada ayrı bir sevdim. Özellikle ilerleyen kısımlarda geçmişte yaşananları asıl konudan daha çok merak etmeye başladım.
En Sevdiğim Karakterler: Locke, Jean, Sylvanus, Şahinci(Ben de beklemiyordum).
Yabancı YouTube kanallarında sık sık rastlasam da Türkiye'de hiç duymadığım bu serinin özellikle ana karakteri çok övülüyordu. Şahsen Lia'yı kitabın sonlarına doğru sevmeye başladım.
Kitap hafif ve akıcıydı ama başlarından biraz kesilip son bölümleri uzatılsaydı daha iyi olabilirdi. Fantastik türünde olsa da daha çok aşk üzerine olan bu kitapta kitabın evreniyle ilgili çok fazla bilgi yoktu. Konusunda mantıklı bulmadığım birkaç olay da vardı. Gerçi söylemeden edemeyeceğim; başındaki haritayı çok beğendim, oldukça güzel tasarlanmıştı.
Kitabın sonlarına doğru öğrendiğimiz şey beni gerçekten şaşırttı, hiç o şekilde olmasını beklemiyordum. Ana karakterin kitap boyunca gelişmesi de hoşuma gitti.
En Sevdiğim Karakterler: Walther, Eben, Griz.
Bu kitap hakkındaki yorumları okuduğumda kitabı beğenen olduğu kadar hayal kırıklığına uğrayanların da olduğunu öğrendim. Bence ilk kitap kadar olamasa da bu kitap da oldukça güzeldi. Kitabın çoğunluğu denizde geçiyordu ve bu benim oldukça hoşuma gitti.
Yazarımızın her zamanki gibi karakterleri işleyiş şekli ve karakterlerin aralarındaki bağ harikaydı. Yeni tanıştığımız birçok karakteri çok sevdim. Jean ve Locke ne zaman bir çıkmazdan çıksa karşılarına tekrar bir duvar örülüyordu ve tüm bunların altından nasıl çıkacaklarını öğrenmek isterken kitabı elimden bırakamadım.
En Sevdiğim Karakterler: Jean, Locke, Selendri, Requin.
Birden çok kişinin ağzından anlatılması ve sürekli zaman geçişleri olması nedeniyle kitabın başlarını anlamak biraz zor olsa da ilerlediğinde mükemmel bir yazımla harika bir akıcılığa ulaşan bu romanı çok beğendim. Sadece indirimde olduğu için aldığım bu kitabın bu kadar iyi olmasını gerçekten beklemiyordum.
Yazarın üslûbu çok güzeldi, karakterleri de çok başarılı bir şekilde işlemişti. Karakterler o kadar güzel yazılmıştı ki gerçek gibi hissetiriyorlardı.
Yazarın okuduğum diğer kitabı olan "Söylemeyeceğine Söz Ver"i de beğenmiş olsam da Şeytanın Eli gerçekten daha güzeldi ve kitabın ilerisinde öyle kısımlara geldim ki kitabı okurken dolabımdan sesler duyar gibi oldum.
En sevdiğim karakter: Martin
