Şahsen ben kitapları sırf şu gerçek dünyanın çirkinliğinden kaçmak için okurum. Kitabın sonu mutlu bitince mutlu olurum. Bir yerlerde hâlâ mutlu son var diye sevinirim.
Adı üstünde, kitap. Orası bir insanın iç dünyasıdır. Orada tabular yıkılır ve yazar, kendi hayal dünyasından yeni bir ülke uydurur. Şu anki haliyle aynı olacaksa yazmanın ne manası var?
İnsanlar sürekli gülümseyen birine alışık olunca, onları surat asarken gördükleri zaman tuhaf karşılıyorlardı. Bazen bizim de surat asıp öylece durma isteğimiz oluyordu.
Bir aydır Kitapların Harikalar Diyarı'nda sahte bir gezintiye çıkarken, içmemem gereken gerçeklik şurubunu içerek dünyaya tekrar merhaba demiştim. Şimdi onun acısını çekiyordum.
Sanırım biz kızlara çok fazla kitap okutmamaları gerekiyor. Kitaptan kastım, şu romantik şeylerle dolu olanlar. Sonra kendimizi Kitapların Harikalar Diyarı'nda buluyorduk. Tabii, diyardan çıktığımızda ise afallıyorduk.