“Çünkü ben de daha önce kayboldum. Uyuşturucu ya da başka bir şeye bulaşmamış olmam, onlardan daha iyi olduğum anlamına gelmez. Herkes hayatının bir noktasında yolunu bulacağı bir evi hak eder. Bu istediğin kadar kısa sürede gerçekleşmeyebilir ama kalpleri hala atıyorsa, bunun gerçekleşme ihtimali var demektir.”
“Peki bu süreçte ne yapacağız?” Diye sordum.
“Kaybettiklerimiz için dua edeceğiz, tatlım.” Bana kocaman bir gülümseme gönderdi. “Ayrıca geceleri ışığı açık bırakacağız.”
Bizimki trajik bir sonla bitecek bir hikayeydi. Ancak uçurumdan aşağı inmeye çoktan başlamış olan bir trenin içindeyseniz, yapabileceğiniz tek şey sıkı tutunmak ve sahip olduğunuz her bir saniyeyi değerlendirmekti.