Her kalem tutuşum da mısralar seni bana hatırlatı.
Gece gece yazarken derinden.
Hesaba katılmayan bir şeyler varmış ?
Sen beni benden alıp giderken.
Yine seni düşünürken eskilerden.
Nede çok vazgeçmişim kendimden.
Emin değilim artık sevginden.
Şehirler beni sensizleşirken.
Aslında dünyada insanı bekleyen şeylerin ,
Bu kadarda acı verici olduğunu düşünmemek imkanız gibi gözüküyor?
Ama aşkın bizleri , rüzgar da yaprak gibi nereye gittiği beli olmayan, yerlere götürür.
Aşk insanı kendinden vazgeçirmek istediği ama bir türlü kendini bulmadığı hayaldır.