alman polisiye-gerilim yazarları psikiyatri eksenli hikayeleri seviyorlar galiba. Terapi de bu tür bir kitap. baştan söyleyeyim kitabı beğenmedim. neden bu kadar iyi puan almış bilemiyorum. neden beğenmediğime gelince... kitap son 20 sayfaya kadar Dr. Larenz'in gözünden olayları anlatıp bize bir hikaye anlatıyor. Kızı kaçırılmış/kaybolmuş, inzivaya çekildiği bir adada tanımadığı bir kadın kızının nerede olduğuna, nasıl öldüğüne dair ipuçları veriyor. aslında buraya kadar kitap gerilim türü için görevini yapıyor, okuyucuda merak uyandırıyor/gerilim had safhada. ama birden olaylar gelişiyor gelişiyor ve pat diye doktorun aslında hasta olduğunu, anlatılan hikayenin çoğu kısmının hastalığın etkisi ile kafasında oluşan görüntüler olduğunu, 4 yıldır hastanede yattığını, kızının ölmediğini ve asıl suçlunun (ortada suç var mı o da belirsiz) karısı olduğunu anlıyoruz. ne alaka? tamam, polisiye-gerilim kitapları okuyucuyu şaşırtır, sonları sürprizle biter, katil görünen değildir çoğu zaman ama bunun da bir mantık silsilesi takip etmesi gerekmez mi? anlatıp anlatıp sonunda, hepsi bir hayal diyip konuyu bambaşka bir finale taşımak saçma olmuş. en azından aralarda bunun ipuçları olması gerekmez mi? okumasam da olurdu.
