“Doğaya ve tanrılara atfedilen bütün duyguların anlamsızlığı o kadar korkunç boyutlardadır ki ayık bir eleştirmen, bu türden fablları, insan duygusallığının ve ihtiyacının acınası bir ifadesi olarak görebilir. Kaldı ki tanrılar bir yana, dinlerin her biri başlı başına, ibadetlerini sempatizan bir şekilde yerine getirmemiş, yaptırımların ve formüllerin insani anlamını içerden etkilenerek öğrenmemiş imansızlar için oldukça anlaşılmazdır.”
Sayfa 48