Herkesin gelmeyeceği herkesçe bilindiği halde (bilmeyen beklediğini de bilmiyordur; o nedenle üzerinde durmaya değmez), beklediği şeyleri, farkında değilmiş gibi kıpır tısızca beklemesi, olanı biteni sessizce izlemesi, zamanın tüm ağırlığını ve saydamlığını her saniye tüm netliğiyle görmesi - ve, yine kıpırdamaması gibi... İşte yaşamın en uç noktası budur.