Yasemin Kaya
@Yturkerkaya
53 reader point
Joined on January 2019
Okuma Hedefleri
80 syf.
·
Not rated
Umutsuzluk bir lükstür
Bir Kadın 
Annie Ernaux'nun annesinin Alzheimer hastalığından ölümüyle başlıyor ve ardından annesinin çocukluğundan ölümüne kadar olan hayatıyla devam ediyor. Yazar annesinin kişisel hikâyesini büyük sosyal ve ekonomik değişimlerin yaşandığı toplumsal hayatla harmanlayıp anonim bir tarzda anlatmayı başarıyor. Kitap bu anlamda hem kişisel hem de evrensel bir konumda diyebiliriz. 
Seneler kitabı gibi kısa, yalın ve süssüz bir dille yazılmış ama aynı onun gibi yine çok güçlü bir anlatıma sahip olmayı beceriyor. 
Bir Kadın bir anne-kız ilişkisi üzerine olması nedeniyle anne ile kızı ayrıştıran ve birleştiren duyguları, kaçınılmaz çatışmaları, yaş aldıkça biçim değiştiren ilişkiyi çok tanıdık buldum. Yazar annesinin hayatını sevgi, şefkat ve dürüstlük içinde anlatırken hayatının zor ya da acı verici yönlerini anlatmaktan da kaçınmıyor ama aynı zamanda annesinin hayata tutunuşunu ve direncini de satırlarında kutluyor. Seneler kitabında olduğu gibi ne yaşarsan yaşa umudunu diri tut, metanetini koru diye özetleyebileceğim bir motto geçti bana. Kitapta dediği gibi, “Umutsuzluk bir lükstür.”
132 syf.
·
Not rated
KİTAP TUTKUSU
Kitapta ana örgü kahramanımıza gizemli bir kişi tarafından miras bırakılan bir kütüphane etrafında şekillense de yazarımızın kitaplara olan tutkusu ve bu tutkulu ilişkinin diğer ilişkilere etkisine dair düşüncelerine de geniş yer veriliyor. Kitap kurmaca olsa da anlatıcı ile yazarımız arasında epey benzerlikler dikkat çekiyor. Türü roman ama bana deneme hatta uzun bir öykü gibi geldi. Hatta zaman zaman otobiyografik bir hal alıp belli eleştirilerin yazar tarafından -sırası gelmişken- cevaplandığı izlenimi de veriyor. Kitap tutkusu üzerine özeleştirinin de eksik olmadığı kitap kucağıma bir yığın okunacak kitap listesi de bıraktı, sağ olsun. Sadece okuyarak geçecek ikinci bir ömür fantezisi kuran benim gibi bir meftun 
Enis Batur’un şu satırlarına mest oldu tabi:
“Hayatım bir de kitapseverlerin, kitap tutkunlarının, kitap delilerinin arasında, ortasında geçti. Genç yaştan ayrılmaya başladıydık; kitaplı dünyanın insanları farklı bir kabilenin üyeleriydi bir bakıma; beş kıtaya, beş yüz beldeye, beş bin şehre dağılmış, daha doğrusu mahallesinden, sokağından yeryüzüne saçılmış bir nüfusun parçası olmaya çıkmış, içine düştükleri ilk kimsesizlikten böylece kurtulmuş kimselerdik.”
352 syf.
·
Not rated
Alışkanlıklarınızı sürdürmenin yolu
Reader Follow Recommendations
296 syf.
8/10 puan verdi
Akıp Giden Günlerimiz
Benim için yılın en güzel kitaplarından. Konu çok ilginç, kurgu çok sağlam, dili kah matrak kah acılı bir ironi taşıyor. 
Zaman Sığınağı girişinin “Bu romandaki tüm gerçek kişiler kurmacadır, sadece kurmaca olanlar gerçektir,” diye başlaması sizi gerçekle hayal arasında bir gelgite hazırlıyor gibi. Kitapta yazar zamanın akışı, geçmişe takıntı ve Alzheimer’a bağlı hafıza kaybı üzerine yoğunlaşıyor. Romanda 
Georgi Gospodinov aynı adı taşıyan kahramanımız hafızasını yavaş yavaş yitiren insanların anılarından geriye kalanları korumak için geçmiş zaman klinikleri kuruyor ve onlar için böylece sığınacakları bir zaman sığınağı inşa ediyor. İçlerinde kendilerini tanıdık eşyaların ve hatırlayabildikleri bir anın içinde mutlu hissedecekleri. Önce bir binanın bir katında başlayan bu deneyim sonrasında zamanı geriye sarıp istedikleri 10 yıla gitmek isteyenlerin artmasıyla, binalar, mahalleler ve şehirlere yayılıyor. Geçmişte istenen, mutlu olunan zamana dönme tutkusu giderek ülkelerde referandum yapılmasına kadar gidiyor. Sadece dönemin modası, kültürü, günlük yaşamına değil tüm siyasi geçmişine bir dönüş yaşanıyor. Kitapta akan gündelik yaşamla tarihin nasıl kesiştiğini sorguluyor yazar. Özellikle bu zamanı geriye sarmalarda hep II.Dünya Savaşı’nın başladığı 1 Eylül 1939’a takılı kalıyor. Umudun bittiği an. Kitabı anlatmayı burada noktalayıp, hararetle okumanızı tavsiye edeyim. Bakalım sizin kişisel asr-ı saadet çağınız hangi 10 yıl olacak?
208 syf.
·
Not rated
Doktorunu iyileştirecek hasta
İstiklal Caddesi’nde “ya bu bina kim bilir geçmişte ne güzeldi,” dedirten binalardan biriydi Botter Apartmanı. Yapıldığı yıllarda verilen adıyla Casa Botter. İBB bu iç geçirmemizi duymuş olacak ki binayı restore edip geçtiğimiz Nisan’da açtı. O gün gidip gezmiştim. Pek mutlu oldum binanın yeni haline. Siz de bir yolunuzu düşürün derim. Romanımızın ana mekânı da Botter Apartmanı. Her ne kadar romandaki karakterler ve olay örgüsü kurgu olsa da binanın mimarı Raimondo D'Aronco'un hayali torunun kahramanlardan biri olması, İstiklal Caddesi civarındaki tanıdık yerlerin kitapta yer alması, bizi romandaki akışa yaklaştırıyor. Biri binanın yapıldığı dönemde mimarının bir çamaşırcı kızla diğeri de günümüzde binada ailesinden kalan evde oturan psikiyatrist Kaan ile mimar dedesinin yaptığı binayı görmeye İstanbul’a gelen İtalyan Esta’nın arasında parlayan aşkların hikâyelerini paralel okuyoruz. Ara ara da sıkılıyoruz okurken:) 
Botter Apartmanıkitabının esas oğlanı psikiyatrist olunca “içine atıyorsun atma, dünyadaki bütün hastalıkların sebebi bu içine atmak,” repliğini hatırlattı kitabın düşünce örgüsü bana. Kitabın yazarı 
Ayşe Övür kitabı yazarken “Her psikiyatristin kendisini iyileştirecek bir hastaya ihtiyacı vardır,” cümlesinden epey etkilendiğini ifade etmiş söyleşilerinde. Kitabı okurken bu etkilenmenin olay örgüsünün inandırıcılığını biraz zorladığını düşündüm. Ezcümle bence kötü kitap değil, kolay da okunuyor, muhtemelen böylesine kolay okunduğu için de bu kadar çok satıyor.
