Metin
@Zehrin
“Kişinin kendini tanımaya başlaması aslında kendini savunmaya başlamasıdır ve bu çoğu zaman beyhude bir savunmadır.”
Umutların bittiği yer
22 okur puanı
Kasım 2018 tarihinde katıldı
Onu düşünmekten kendimi alamıyorum,
şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.
"Neden benim gibi yapmayı ögrenmiyorsun?"
"Sen ne yapıyorsun ki?"
"Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum..."
Okur Takip Önerileri
'Sessizlik içindeydi her yer,
ölümün kadifeden ayakları gezinir gibi. Ve ben, yaşamaya hükümlüydüm; yaşamaya!''
Kadın bana dikkatle baktı,
gözlerini çok iri ve kapkara gösteren kocaman gözlükleri vardı. İşin gülünç yanı, erkek gibi bıyıklı oluşuydu. Bu yüzden müdire olmuştu herhalde. 🤣🤣🤣🤣
İçimde nefret, başkaldırma ve üzüntü karışımı bir duygu yükseldi.
Kendimi tutamayıp bağırdım: insanın yoksul bir babası olması ne kötü!
Sayfa 27
Eninde sonunda bu benim yaşamım. Geçmişte onu daha mutlu yaşayabilirdim...Ama beceremedim. Bunun için özür mü dilemeliyim.
Ona aşık değildim, şefkat duymuyordum, biraz seviyordum işte, hepsi bu.
Bazı mutluluklar yolculuklarla başlar...
Suçluluk duygusu insana olmayacak şeyler yaptırır.
Ne derece mutlulardı, herkesin payına düşen mutluluk ne kadardı? Mutlu görünmek ve mutlu olmak çok farklı şeylerdi.
Bazen sebebini bilmediğiniz halde tüm doğrular gözünüze yanlış görünmeye başlarsa, biraz durup olayların netleşmesini, kendiliğinden düzelmesini bekleyebilirsiniz.