Üzerinden 2300 yıl geçmiş olsa da bazı tanımların ne kadar geçerli olduğu hala ortada.. Bugünün gençleri, lüks ve gösteriş düşkünü, saygısız, başkaldıran, geveze ve obur yaratıklardır. Ne kadar tanıdık değil mi?... O yıllarda bile hemen her toplumda yeni kuşak gençlerin, insanlığı felakete sürükleyeceği düşüncesi hakim.
"Bu dünya kaplanlar ve timsahlarla mı dolu?"
"Evet ama iki ayaklı kaplanlar ve timsahlar diğerlerinden daha tehlikelidir."
Okur Takip Önerileri
İnsan sevgi ile yaşar, sevgisiz ölürdü. Sevgi bir cennet, sevgisizlik de cehennem sayılırdı. Sevgisiz yaşayanların ölülerden farkı kalmıyordu çünkü.
"Ama kucağında bir kucak korla kalan siz olmuşsunuz."
"İyi ya, boş değildi kucağım."
"Ama yandınız, kül oldunuz."
"Ama vardım, kül bunun kanıtı."
Kadın gidince evin dokusu bozulur, susuz kalmış çiçeğe benzer, solar. Küçük şeylerin izi silinir. Eşyanın dili tutulur, ev sağırlaşır.
Yaşamak her şeye rağmen bir iz bırakmaktır yeryüzünde.
İnsan ya kendi kendine konuşur, ya kendi kendine yazar. Kendi kendine konuşmayı makbul saymazlar. Oysa ne fark var ki arada?
Umut ki, insanı en son bırakan cevher ve en kıymetli hazinedir.
Bitirmediler mi?
Türkler ve Kürtler binlerce yıldır savaşarak var olmuş bir halk! Onları savaşarak yenemeyiz, değerlerini bitirmeliyiz!
İnsan, sevgi hissedebildiği kadar insandı, yoksa en tehlikeli hayvandı. Yaşayan her cana karşı sevgi üretmek Yaradan'ın insana en kutsal emanetiydi, bu emanetten habersiz olmak insanlıktan bihaber olmak değil miydi?
Bulaştıracak fazla sevgisi olanlar karşılarındakinin korkaklığını umursamazlardı.
Kadınlığı köleleştiren her fikre, her harekete, herkese, her şeye karşı verilen savaş, bu topraklarda zaten verilmişti ve nihayet zafer gelmişti.
Yalnızlık, hastalıkların üreyebileceği en uygun ortamdır.
Kutsal olan hakikat değil, kişinin kendi hakikati için çıktığı arayıştır!