Zaten,bir zamanlar ak sakallı meşenin anlattığına göre, adına savaş denen şey, yeryüzünün herhangi bir noktasında başlayıp herhangi bir noktasında bitmezdi..Herşey gibi, oda insan da başlayıp insan da biterdi.Bu yüzden cepheler falanca dağda yada falanca ovada değildi..Cepheler bütün acımasızlıklarıyla insanoğlunun içindeydi..Toprağı titrete titrede yürüyen tanklar,art arda gümbürdeyen toplar ve durup dinlenmeden kurşun kusan tüfekler insanoğlunun içindeydi..Hatta,henüz icad edilmemiş silahlar da imsanoğlunun içindeydi..Yani, insan bir savaş alanıydı..Ceket,gömlek,pantolon ya da etek giymiş,kravat takmış,traş olmuş,kokular sürmüş bir savaş alanı.Gülümseyen bir savaş alanı.Öpen hatta,okşayan,konuşan,susan,çiçekler alıp çiçekler veren bir savaş alanı...Peki, bir barış bahçesi olamazmıydı aynı insan..? Şöyle,güllerin kuş cıvıltılarına,kuş cıvıltılarının güllere karıştığı,mutlu yüzlerle dolu rengârenk bir barış bahçesi...?"
.
.Hasan Ali Toptaştan okuduğum ilk kitaptı ve hayran kaldım..Öyle dolu dolu öyle anlamlı satırlar vardı ki birkaç kez okuma ihtiyacı hissettim..Bir Gürgen ağacının ağzından ne güzel anlatmış insanoğlunun acımasızlığını, doğaya yaşattığı zulmü..Kitabın içerisindeki çizimler ve baskı kalitesi de muazzamdı..Bence "büyükler" için yazılmış bir çocuk kitabı bu..
