Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum, bir ipte yürüyordum, ter içindeydim, onları eğlendirdikçe felaket ihtimali her an yaklaşıyordu.
Mutlu muyum? Aslında küçüklüğümden beri insanlar sürekli şanslı biri olduğumu söylüyor ama bana sorarsanız cehennemde gibi hissediyorum, bana şanslı olduğumu söyleyenlerse benimkiyle kıyaslanamayacak ve ölçülemeyecek kadar mutlu görünüyorlar.
Sormadım. Çünkü her ne yaptılarsa sevgiyle yapmışlardı. Güzeli istemişlerdi. Bir şeyler hayal etmişlerdi benim üzerimden kendi geleceklerine dair. Şöyle 1 tam gün olsun silme huzur görmemiş bu yeryüzüne, kendilerinden, kendi doğalarından bir parça düşürmek istemişlerdi. Onları suçlamak, varoluşuma hangi hakla yol açtıklarını sormak hakkımdı elbet. Çünkü babamdan çıkan sperm, annemin yumurtalığında döllenirken meydana gelen canı taşıyan bendim. Ama soramıyordum işte. Sebep olun olmayın, dilerseniz her halti doğru yapın şu hayatta bana dair, yeryüzü beni çizikler içinde bıraktı ve bunun sorumlusu sizsiniz.