İçinde bulunduğum bu umutsuz konumda, bazı anlar oluyor ki insan bir saç teliyle bir zinciri kırabileceğine inanıyor.
Korkmayın, kin beslemek için vaktim yok zaten.
Sesi nasıl oluyor da bunca dingin ve dokunaklı? Daha bana bir şey söylemediği halde, nasıl oluyor da aklımı ve yüreğimi etkileyebiliyor?
Reader Follow Recommendations
Bu hissi biliyorum
Kendisinin gömüldüğünü duyan ama ne kımıldayabilen ne de bağırabilen, baygın bir adam gibi şaşkınlık içine düşmüştüm.
#23Nisan
"... Çocuklar dünyayı alacak elimizden ölümsüz ağaçlar dikecekler."
"... Hepsi birden düzen denilen sözde suskunluğa gömüldü."
Ölüler ölüdür, özellikle bunlar mezarlarının içine iyice kapatılmışlardır. Orası, kaçılabilecek bir hapishane değildir. Öyleyse neden korkuyorum ki bu kadar?
Mezar kapağı içeriden açılmaz.
" ... Bir düşünce, bir düş, bir hayal uğruna giyotin adı verilen korkunç gerçek! "
Delilik insanı yaşatır derler ; en azından akıl acı çekmez, uyur, ölü gibi yaşar.
" Oysa ruhsal acının yanında bedensel acı bir hiç kalır! "
Çevremdeki her şey durağan ve renksiz olsa da benim içimde kopan bir fırtına, bir çatışma, bir trajedi yok muydu?
Bu yaşamda özlem duyacak kadar beni üzebilecek ne kaldı ki?
"Bütün insanlar günü belirsiz bir ölüme mahkumdurlar."
Her zaman mutluydum hayal dünyamda. İstediğimi düşünebiliyordum, özgürdüm.
... Bir kalp istemekle hata ediyorsun bence. Birçok insana mutsuzluk getirmiştir kalp. Bunu bilseydin, kalbinin olmasını bu kadar çok istemezdin.
