Kimse bilmese de görmese de dünyada o kadar çok yalnız var ki. Sen, ben, biz, hepimizin içinde birer yalnız yatıyor.
İnsanın ruhu ilk defa iyi şeyler hissettiğinde, o iyi hisleri kaybetmenin
korkusunu yaşamaya başlardı. Ruhum öyle yorulmuştu ki kötü hissetmekten, ilk defa iyi hissettiğinde buram buram, “Bu hisleri kaybedemeyiz İzmir!” korkusunu bağırıyordu içimde. Haklıydı. Ben iyi hissetmeyi hak ediyordum. Ruhuma bunu borçluydum.
İnsan ancak kendini mahvederse mi bulur sevdiğini?
Okur Takip Önerileri
“Tamamdır. Ben buralardayım.”
Çevrimiçi... Yazıyor...
“Hep buralarda ol İzmir.” Gülümsedim.
Gülümsedim. Şarkının sözleri kafamda Türkçeye çevrilmeye başladı, “Bir günlüğüne biz de birer kahraman olabiliriz belki. Sadece bir günlüğüne.” Mesaj yazmaya başladım.
“Sözleri harika. Belki bir gün biz de birer kahraman olabiliriz, değil mi? ”
Çevrimiçi... Yazıyor...
“Birbirimizin ruhlarını kurtarırsak neden olmasın?”
“Birine şarkı yollamak, kulağının duyduğunu onunla paylaşmak iyiyiz demekten çok daha öte. Sorun yok İzmir. Değer görmeye alışsan iyi olur, çünkü hayatına beni aldın.”
Yüzümü buruşturdum, babamı düşündüm. İnsanın sevdiği insanları böyle görmesi, en güçlü sandıklarının en güçsüz hallerini kafasında canlandırması bile ellerini titretiyor.
“Derin bir nefes al. Arkana yaslan, öyle eğilip bakma
ekrana, dik dur. Çünkü sen dik durmak için yaratıldın,
dik durmak için geldin bu dünyaya.
Derin bir nefes daha al, bir nefes daha. iyice düşün,
kendini bir binanın yıkık dökük merdivenlerinde hayal et.
O merdivenlerden çıkmaya çalışıyorsun, duvarlar
yıkılıyor. Her adımında bir parça düşüyor önüne, her
adımında bir engel çıkıyor.
O bina senin hayatın.
O an, o binanın en tepesinden, enkazın içinden bir ses
duyuyorsun.
Hayal et, o sesi hayal et.
En sevdiğin insanın sesini duyuyorsun orada. Dünyada
en sevdiğin insan. Hayal et, kim olduğuna karar ver.
Biliyorum, gözünde bir görüntü, kulağında bir ses
canlandı. O ses senden yardım istiyor, o ses sana bana
yardım et diye bağırıyor, “Kimse yok mu?” diyor bu
dünyada en sevdiğin insan. Acı çekiyor, sana muhtaç.
Duvarların arasında, enkazın altında bir yerlerde o ses
seni bekliyor.
Her kim geldi aklına bilmem, ama şimdi düşün, ona
öyle bir cümleyle cevap vereceksin ki en sevdiğin insanın
tüm korkuları son bulacak.
Ona ne dersin? En sevdiğin insana, korkmaması için ne
dersin?”
Rahattım, çünkü benimle sadece benimle konuşmak istediği için
konuşuyordu. Sadece bunun için.
Sorun benim. Ben. Sorun baştan aşağı benim.
Biz yalnızlar çok iyi biliriz. Yapayalnız hissettiğimiz bir anda biri girer
hayatımıza. Hah deriz, işte geldi. Daha ilk dakikada içimize bir şeyler doğar, sanki bir umut huzmesi, sanki güzel bir koku yayılır hücrelerimize sadece içten duyulan. Herkes için olmaz bu. Sadece bazı kişiler geldiğinde hissederiz bunu, siz kimlerden bahsettiğimi çok iyi biliyorsunuz. Aklınızda bir isim oluştu bile. Evet diyorsunuz değil mi, o geldiğinde duymuştum içimde o güzel kokuyu, karnımda umut hissetmiştim. İnsan, elindekileri tutabilen bir varlık değil maalesef. Hele de yapayalnızsan sana gelen ilk insanda öyle bir telaşa kapılıyorsun ki. Şu an o telaştayım.
O an anlamış, aşık olmak fırtınaya kollarını açmak, kasırganın ortasına
atılmakmış...
Belki bir gün biz de birer kahraman olabiliriz, değil
mi?