Büyük acı içindesin. Bunun ne kadar zor olduğunu biliyoruz.
• Geçmiş zaman duygusunu kaybettim. Her şey şimdiki zamandan ibaret. Geçmiş, bir şeyleri hesaba katmana yardımcı oluyor. Ama bir de kaçamazsan…
- Peki, geleceğin bir yardımı olmaz mıydı?
• O, ulaşılmaz bir şey. Şimdiki zamana zincirlenip kalıyorsun. Neysen ona.
- Acaba, ha gayret deyip bu
Sonunda her şey kişinin doğuştan beraberinde getirdiklerine gelip dayanıyordu: İnsanoğlu ya doğuştan itibaren aşırılığa kaçan, acımasızca benmerkezci, duygularla düşünceleri ayrı yerlerde tutabilen bir mizaç taşırdı ya da taşımazdı; David taşımıyordu. Nefret edilesi ve kin duyulası bir adeletsizlikti, ama sanat esasen ahlaktan yoksundu. İnsan ne kadar uğraşırsa uğraşsın, bir noktada ümitsizce eli ayağı bağlanıyordu; her şeyi domuzlar alıyor, hak edenlerin eli ise boş kalıyordu. Coet ona acımasız gerçeği göstermiş, David hangi özelliklerle doğduğunu, ne olduğunu ve bundan böyle de ne olacağını anlamıştı: Ahlaklı bir adam, daha baştan kazanma şansı olmayan ve hep öyle kalacak biri.
David, '' Lütfen izin ver sana azıcık sarılayım.''
''Bu her şeyi zorlaştırır sadece.''
''Ama eğer bir saat önce sen...''
''O zaman başka biriyleydim. Ayrıca bende başka biriydim.''
''Belki onlar doğru insanlardı.''
Kız koridora çevirdi başını, kendi odasının kapısına bakıyordu.
''Yarın bu saatlerde nerede olacaksın David?''
''Hala seninle yatmak istiyorum.''
''İyilik olsun diye.''
''Seni istiyorum.''
''Düz ve unut, öyle mi?''
Acı içinde sessiz kaldı David. ''Bu kabalık neden?''
''Çünkü biz hayvan değiliz.''
''Öyleyse dediğin gibi olmayacak zaten.''
''Ama daha kötü olacak. Unutamayacağız.''
Kötü olayın başka bir yerde olmuş olması, burada olmamış olduğunu, burada olmadığını, bu nedenle hiçbir zaman da olmayacağını kanıtladığından, verilen haber ne kadar tiksindiriciyse izleyenleri o kadar rahatlattığına ilişkin kinik ifadem onu ciddi biçimde rahatsız etmişti.
Sayfa 153 - ayrıntıKitabı okudu