23 yaşındayım ve ben bu yaşıma kadar çok şey yaşadım, güçlü kalmaya çalıştığım anlar daha çok oldu, başıma gelmez dediğim ne varsa başıma geldi, insanlara hep kapımı açtım hiçbir insanın kötü niyetli olduğu kanısına varamadım. Yıkıldım, toparlanmaya çalıştım, her gidenin arkasından bu evreyi yaşadım, çöküş, toparlanış. Ya ben çok iyi kalpli idim ya insanlar çok kötü kalpli idi, defalarca aynı şeyi yaşamama rağmen ders almadım, çünkü her gelene daha fazla inandım, destek çıktığım, sevip saydığım kim varsa tek tek gitti ve ben daha çok dağıldım, her defasında alıştım dedim, insanların gitmesine alıştım, üstesinden gelebilirim dedim ama her defasında ilk defa yaşıyormuşçasına daha çok dağıldım, abi dağılmak zor değil de toparlanamamak çok zor, öyle herkes elini ayağını çektiğinde tek başına üstesinden gelmek çok zor, neden ben gidemiyorum ki? Neden bir kere olsun ben başkalarından gidemiyorum? Hayatım boyunca hiç kimseden gidemedim, gitmek nedir bilmedim, bilmek de istemedim. Yaşadığımı başkasına yaşatmak istemedim, kendime yediremem ki, ben kendime yakıştıramamda. Ben aynı filmi izlemekten çok sıkıldım, filmin sonunu bile bile izlemek birnevi kendini ateşe atmak gibi bir şey. Yanmak sorun değilde küllerinin savrulması bana dert, yok olmak bana dert, ben ezberledim o filmi baştan sona kadar ezberledim, şimdi başka bir filme geçme zamanı, kendi filmimi tek başıma yönetme zamanı, kendim yazıp kendim oynayacağım başkası değil seneryoyu ben yazacağım!