Güngörmez
"Hiç sevmem kışları" derdi. Neymiş üşürmüş de kalın giymek zorunda kalırmış. "Hahh" dedim içimden. "Yazın da, kışın da mahallenin en pejmürdesi sensin..." Bunları o zamanlarda çok yakın olup da sevemediğim, şimdilerdeyse rahmetli olan canım arkadaşıma söylerken yıl 1995 aralığın 17'siydi.
Şimdiyse 2006 yazının
MÜTHİŞ BİR TREN
Kıraathanenin camları önüne oturmuşlardı. İki arkadaştılar. Nargilelerinin marpuçlarını emerek susuyorlardı. Zayıf olan, lülenin ateşini nargilenin kehribar ağızlığıyla düzeltti. Bir-iki nefes daha çekti. Marpucu sardı. Nargileyi önünden itti. Bu, yüzü karanlık, karışık bir adamdı. Kalın kaşları vardı. Bu kaşların altında
Seni sevmeme izin verdiğin için teşekkür ederim...
Merhaba sevgilim :). Bugün çok özel bir gün ve dahası yarın çok çok daha özel bir gün. Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Seninle bize ait günlerin konuşmasını çok çok erken yapmıştık aslında. Sen takvimine not almıştın, bense birkaç kez unutup 17 Mart tarihinde sonsuza kadar aklıma kazımıştım. Senden saklı bir şeyim olmadığı için bunları anlatmamda
Sen hiç bir bulaşık makinesinin sıkıntıdan patladığını biliyor muydun
O kirli yağlı bazen içlerinde kalan artıklarla yıkamaktan iğrendiğini suyunu sabunun değdirmek istemediğini . kokudan başının döndüğünü ama asla onları döndürmek istemediğini biliyor muydun. Sen hiç bulaşık makinesinden çıkardığın temizlenmiş tabağına bakıp bu çizik nasıl
Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
Ne istiyordum acaba? Oldum olası ne istediğimi bilmezken bu soruya nasıl yanıt verebilirim ki?
Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Ömrümün bütün ruhsal sefilliğine rağmen lanetli güzelliğimi seviyordum. Yaşlanarak, çürüyerek ölmek istemediğimi biliyordum. Kendi kıyametimizi de görmek istiyordum öte yandan. Nasıl biteceğiz acaba biz? diye düşünüyordum, ayrılma ihtimalimiz hiç yokmuş gibi. Bu gidişle yaşlanamayacağımız kesindi. Ne olacak peki? Hastalanıp mı öleceğiz, birbirimizi mi öldüreceğiz, el ele intihar mı edeceğiz? İlk hangimiz ölecek? Kalan ne yapacak? Nasıl olacak bizim çöküşümüz?
Sayfa 292Kitabı okuyor
"Ne istiyordum acaba ? Oldum olası ne istediğimi bilmezken bu soruya nasıl yanıt verebilirim ki? "
Ne istiyordum acaba? Oldum olası ne istediğimi bilmezken bu soruya nasıl yanıt verebilirim ki?
Sayfa 153Kitabı okudu
Kendini tanımak önemli..
Ne istiyordum acaba? Oldum olası ne istediğimi bilmezken bu soruya nasıl yanıt verebilirim ki?
Mutlu olan ölüm: ölmemek
Ölüm kelime olarak o kadar karşıma çıktı ki birkaç gün önce gerçeğe dönüştü.
Bu bir ipucu muydu bilemedim. O kitabı tamamlamayı düşünüyordum ama şimdi kapağını bile göresim yok.
Oy kullanma listesinde adı vardı ama kendi yoktu.
Geçen ki seçimde müşahir olmuştuk ve kendileri akşama kadar bizimle kalmıştı; o zaman şiddet olayları baya yaşandı ve
"Ne istiyordum acaba? Oldum olası ne istediğimi bilmezken bu soruya nasıl yanıt verebilirim ki?"
Sayfa 153
Sağlık sonra da azıcık paraya ne dersin Pip? :)
Ne istiyordum acaba? Oldum olası ne istediğimi bilmezken bu soruya nasıl yanıt verebilirim ki?