Yılanların Öcü
Yılanların Öcü; güçlü ile güçsüzün mücadelesini konu alan bir köy romanıdır.
Karataş köyünde Kara Bayram, karısı, üç çocuğu ve annesi Irazca ile yaşamaktadır. Bayram yedi yıl önce satılan bir bey çiftliğinden borçla toprak satın almıştır. Yıllardır ödedikleri borcun bitmesiyle aile yeni hayatlarının hayalini kurarlar. Harmandan sonra bir öküz alacak, ineklerinin sütünü doya doya kullanacaklar, evlerine bir oda ekleyecekler, oğluna çizme alacaklar… Onlar böyle güzel güzel hayal kurarken başlarına geleceklerden habersizdirler…
Köyde birden bi heykel işi çıkar. İlin valisi halkın nasıl bir mutluluk içinde yaşadığını sembolize etmek için bir anıt dikme kararı alır. Bunun içinde ilçelerden, köylerden para toplayacağını söyler. Köyün muhtarı da bu parayı toparlamak için köyün merkezinde bir ev yeri satmayı düşünür. Kimse evinin önüne bir ev dikilmesini istemeyeceği için bu işe çok ses çıkarmayacak, arkasız bir aile seçmesi gerektiğini düşünür. Ve bu aile Kara Bayram ailesi olur.
Köyün kurul üyesi Haceli’nin, Kara Bayram’ın evinin önüne temel atması ile olaylar başlar. Kara Bayram ailesi hem muhtarın yancısı Haceli ile hem de yıllardır düşmanlıkları devam eden yılanlar ile mücadele etmeye başlar…
Yazarın ilk romanı olan eser, Türkiye’nin, köylünün acı gerçeklerini gün yüzüne dökmüştür. Yılanların Öcü, bir yandan yazara büyük ün getirmiş, diğer yandan da çok eleştirilmiş, sansür yasağı getirilmiştir. İçerdiği açık sahneler nedeniyle 18 yaş + okuyucuya hitap etmektedir. Akıcı üslubu ve değindiği konular ile okunmaya değer bir eserdir. Tavsiye ederim
“Sırf onun mutluluğu için. Bu ona mutluluk getirecekse, evlenmelerine razıydım. Ama onun acı çekmesine izin vermeye niyetim yoktu. Yavaş yavaş eriyip gitmesine.” Diyen bir adam Rhys aşk adam değil de nedir diye başlamak isterim. Sis ve öfke sarayında sonra bir solukta bitirdiğim bir kitap oldu hatta daha heyecanlı ve daha güzeldi diyebilirim. Evet sis ve öfke sayı paha biçilemez ama olaylara daha hakim olduğum için sanırım daha güzel geldi.
Ethem Baran’ın öykülerinin ilk cümleleri oldukça çekici. “Derken bahar geldi.” cümlesi kitabın da açılışında yer alan öykünün ilk cümlesi. Okuyucu ustalıkla ani bir beklentinin içine giriyor, bahar gelince ne olacaktı? Bir başka öyküsü “Seksen altı yaşındaki dedemin askerlik celbi geldi; o günden beri sesi çıkmıyor.” cümlesi ile başlıyor. Çarpıcı ve trajikomik bir açılış. Elbette Dede’ye olanları merak eden okuyucu hızla öykünün içine çekiliyor.
Hayata dair kesitlerin sunulduğu öykülerin öncesinin ve sonrasını merak eden okuyucu, kitabı belli bir temponun altına düşmeden bir solukta okuyor. Bozkır ve şehir arasındaki sıkışmışlık duygusu yazarın kendi yaşamından otobiyografik bir özellik midir çok net değil ama yazarın kaleminin yaşamın bu alanına çok da yabancı olmadığını düşündürüyor. “Sonra elleriyle toplayacaktı sıcaklığı, hatta avcunda saklayacaktı ve yolda giderken zaman zaman hohlayarak o sıcaklığın ömrünü uzatacaktı.” cümlesi buna güzel bir örnek. Olağanmış gibi yaşanan sıradışı hayatların izi sürülüyor yazarın öyküleriyle.
‘Alamadım Eyvah’ öyküsündeki gencin hayali ancak eski model, en ucuz arabaya sahip olabilmenin sınırlarında geziniyor. Hayali bile gerçeğin, hayatın acı gerçeklerinin etrafında dolaşacak kadar dar. Gerçek yaşamda da çokça karşılaştığımız bu ve benzeri karakterler kendilerine anlaşılır ve sağlam bir yer buluyor Ethem Baran’ın öykülerinde.
Arka kapaktan alıntıdır:
“Niçin hep acı şeyler yazayım? Dostlar, yufka yürekli dostlar bundan hoşlanmıyorlar. ‘Hep kötü, sakat şeyler mi göreceksin?’ diyorlar. ‘Hep açlardan, çıplaklardan, dertlilerden mi bahsedeceksin? Geceleri gazete satıp izmarit toplayan serseri çocuklardan, bir karış toprak, bir bakraç su için birbirlerini öldürenlerden; cezaevlerinde ruhları kemirile kemirile eriyip gidenlerden; doktor bulamayanlardan; hakkını alamayanlardan başka yazacak şeyler, iyi güzel şeyler kalmadı mı? Niçin yazılarındaki bütün insanların benzi soluk, yüreği kederli? Bu memlekette yüzü gülen, bahtiyar insan yok mu?” (“Bahtiyar Köpek” adlı öyküden)
Şafağın Rengi ~ Jewell E Ann
Tek kelimeyle mükemmeldi. Favorilerimin arasına giren ve benim için 10/10 olan bir seri oldu.
İlk kitabı sevmiştim, ikinci kitaba bayılmıştım ama bu kitaba aşık oldum. Hem güldüm hem de deli gibi ağladım. Acı çekerek okudum, o kadar güzeldi ki.
Günümüzü okurken zaten paramparça oluyordum ama geçmiş sahnelerde bir o
Kitapta; Tokyo’da yaşayan isimsiz genç bir kızın bir günü anlatılıyor. Yaşadığı zorlukları, hayata karşı mücadelesini ve kişisel sorunları üzerine düşüncelerini okuyoruz. Kısacık bu kitaptan böylesi bir performans beklemiyordum. Mutlaka okumalısınız
Bir okurunun Dazai’ye gönderdiği mektuplar sonucu böyle bir kitap ortaya çıkıyor. Japonya’da gençlerin sesini duyuran ilk modern yapıtlar arasında yerini almış. Yazarın diğer kitaplarına göre daha az melankolik olması da olumlu yönde etki yarattı. Yazara ilk kez başlayacaklar bu kitabını tercih edebilirler.
Bizim çektiğimiz acıyı gerçekte kimse bilmiyor. Bir gün büyüyüp de geriye dönüp baktığımızda tüm bu acı ve kederlerin ne kadar saçma olduğunu hayal meyal hatırlayacağız belki de. Fakat tam bir yetişkin oluncaya dek geçecek olan bu uzun ve korkunç süreyi nasıl geçirmeliyiz ki? Kimse bunu öğretmiyor.
