“Ama her zaman geçer öğlen sıcağı akşam olur, gece olur ve acı çekenler, yorgunlar tatlı tatlı uyuyacakları huzurlu yuvalarına dönerler…“
Sayfa 246Kitabı okudu
Acı çekerken zaman daha yavaş geçer.
Sayfa 183 - MikhailKitabı okudu
Kaybolup gittin bu şiirin derinliklerinde
Aşk ve Acı usul usul eriyen bir kandil gibi söndü
daha şiir bitmeden.
Seni seyrediyorum uzaktan
O yürüdüğün yollar, baktığın gökyüzü, uyandığın güneş
Ben olmalıydım diyorum
Ben olmalıydım diyorum ama
Her defasında bir adım ileri bir adım geri sarıyor hayat beni
Korkuyorum
Hem de hiç olmadığım kadar
Bir yanım gel ne olur diye yalvarıyor
Bir yanım ise acı çeken ben olayım istiyor
Dışarı bakıyorum gelen geçene
Aslında görmüyorum, duymuyorum burada değilim.
Hiçbir yer diye bir yer var, orada ölüyorum..
Derinlerde bir yer çok derinlerde
Gel gel! Bul beni çıkar ellerinle
Koca bir el lazımdı seninle benim kalbimi atacak bir köşeye
Başka bir ihtimal daha yoktu artık birbirimizi görmemize
Kahpe bir hayatın esprisiydi sadece
Küçük bir buse kondurdu dalga geçer gibi
O masum, o kırılgan kalbimle, sadece eğlendi..
Selda ERŞAHİN
Tutkunluk
Gerçekle ilişkiyi kesmek amacıyla yapılan her şey bir tutkunluktur; gerçek acı verici olarak algılanır, ondan kaçılmak istenir; acı veren algılamayı değiştirecek tutkunluklar kişinin yaşamında en ön sıraya geçer. Kişi, zamanla tüm enerji ve zamanını bu tutkun davranışa harcamaya başlar ve gerçekle ilişkisini tümüyle keser.
Sayfa 139Kitabı okuyor
“İnsanların bu kadar kötü olmalarının nedeni, belki de sadece acı çekmeleridir, ancak artık acı çekmemeye başladıkları andan, biraz daha iyi olmaya başladıkları ana kadar epey zaman geçer.”
Sayfa 89 - YKY
Dostoyevski'nin Anna Karenina incelemesi!
Başlangıçta çok beğendim; başımı kaldıramıyordum; ayrıntılarına kadar bayağı hoşlanmıştım; ancak bütününde ilgim azaldı. Bunu bir yerlerde okumuşum gibi gelmişti bana, evet, hâlâ belleklerde tazeliğini koruyan, Kont Tolstoy'un Çocukluk ve Delikanlılık, Savaş ve Barış adlı yapıtlarında da aynı hava vardı. Konusu farklı olmakla birlikte Rus
Sayfa 701 - 702, 703, 704, 705, 706, 707, 708, 709, 710, 711, 712 Yapı Kredi Yayınları
Söz benim sözler benim..
Zaman yaşlanır
Umutları eskitir
Yine umutlanırım
Sevdalar geçer
Yıkılır, yenilir
Yine ayaklanırım
Ah alıştım sanırken acılara
An olur bazen tutamam kendimi
Delirir isyanım
Bu garip fani beden
Bu deli ruh benim
Atamam, satamam
Dert benim, dertler benim
Bu acı kızgın hüzün
Kırık düşler benim
Susamam, susturamam
Söz benim, sözler benim
youtu.be/WqndN6WH9LI?si=...
Devasızlık mertebesine terfi etmişizdir, elemli maddeyiz, uluyan teniz, çığlıkların kemirdiği kemikleriz; bizzat sessizliklerimiz ise boğuk hıçkırıklardan ibaret. Tek başımıza, varlıkların artakalanından çok daha fazla acı çekeriz; gerçeği ayaklar altına alan ıstırabımız ise, onun yerine geçer, onun yerini tutar; öyle ki, katiyetle acı çeken kişi katiyetle bilinçli olur; dolayısıyla, acı ile bilinç gibi birbirine bağlı olan dolaysız ile gerçek bakımından tamamen suçludur.
Metis Yayınları
oluk oluk kanayan bir kalp
Canım benim, sen bilmiyorsun şimdi, ne yorucudur anlatmaya çalışmak.
Sinsi bir düşman gibi ilerler kendini hissettirmeden anlaşılma çabası.
Sonra yıkar geçer.
İnsan kendine herkesten beter.
Anlatmaya çalışırken anlamazsın,
yıkımlan onarmak için delirmiş gibi anlatırken, farkına varamazsın
içindeki yıkımın.
Anlattıkça anlaştlmamanın
aşk da
acı da
her şey ama her şey geçer
kör
bir güvercinin
türküsü
bile.
tortusu kalır.
Sayfa 40
Birini düşünerek ömür geçer mi?
Onu görünce yüzüne bakamazdı gözlerini kaçırırdı onu gördüğü anda eli ayağı titrerdi kalbi öyle bir atardı ki sanki yerinden çıkacak gibi olurdu böyle olurmuş ya hani birini sevince.. Gerçekten sevmiş olabilir miydi yoksa geçici bir heves miydi? Belkide onu düşünerek aklını yitirecekti.. Onu yeni doğmuş kundaktaki bebe gibi seviyordu.. İlk sarılma anı aklından hiç çıkmıyordu ah o sarılma sanki yıllardır görüşmemişler gibiydi birbirlerine yabancılardı tanışmıyorlardı ama bir o kadar da birbirlerini tanıyorlardı.. Kimdi nerden çıkmıştı karşısına neden karşılaşmışlardı sevda mıydı imtihan mı? İçinde kelebekler uçuşuyor derler ya aynı onun gibiydi içi kıpır kıpırdı.. Yüzü asık suratlı gülmeyen kızın gözlerinin içi gülüyordu birini bu denli sevebilir miydi? Kendinden, herkesten, herşeyden çok.. Elini tutmak ne kadar heyecan veriyordu ileride ne acı vereceğini bilmeden.. Belkide imkansız kalmalıydı.. İlk sarılma anında kalsaydı uzaktan sevseydi.. Kokusunu bilmeden, gözlerine bakmadan olacaklar onsuz olsaydı belkide bu denli canı acımazdı şimdi kokusunu unutmaya çalışıyordu ten kokusu unutulur mu? Belki bir gün karşılaşacaklardı pişman mı düşman mı..? Artık onu unutmak istiyordu ama bir yandan da seviyordu deli gibi sevmesine, istemesine rağmen onu istemiyordu. Bu ne demekti insan birini hem deli gibi isteyip.. bir o kadar da istemez miydi?
Daha Ne Olsun...
Zaman değil, bir sonsuz hüzün, dedim, usulca doğrularak. Yazarken, yaşarken... bir çınlama, bir ân, beşinci mevsim, on üçüncü ay, sekizinci gün. Belki de bir yetinmeme ruhu. Gizli bir geçicilik acısı. İçimizde dışımızda bir boşluk. Geçer ve yoktur. Her şey yabancıdır artık. Hem acı hem arzu, hem hayal hem hatıra, hem unutuş hem kırbaçlı bir bellek. Eşyalar, ağaçlar, kuşlar, dağ başları, lambalar, ay ışığı, ırmaklar, sesler, parmaklar, çocuklar... gövdemizde çiçeklenen ne varsa, kalbimizde yaprak dökmektedir aynı anda. Zaman hüzündür...
Şaraptan zevk alabilmek için dünyadaki bütün bağların üzümleriyle yapılmış bütün şarapları tatmamız gerekmiyor. Sevgi ve gülmek, korku ve acı, bu hayattaki en geçer akçeler.
