Ben Dostlarımı Ruhumla Severim
Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.
Işığı gördüm, korktum.
Ağladım.
Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.
Karanlığı gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi...
Ağladım.
Gözlerimin hala kapalı olmasına rağmen, aptal olduklarınî hemen anlamıştım. Bir kadına yüklenebilecek tüm klişe acılarla geçti bugünde. Ne apatalca diye güldüm içinden, yüzüme sansımış olmalı. Öfkesini beni tekmelemesinden anlamıştım. Kabul etmeliyim bu acıtmıştı. Göbeğim o tüm beklentilerin aksine beyaz bir tepe gibi daha kimbilir kaç erkeğin hayalini süslecek göbeğim bunu hak etmemişti.
Onlara acı' nin gerçek tanımını yapmayı ne çok istedim bedenimi sözde vahsice katlettiklerinde. Tam bir komediydi. Unutmayın uyuşturucu kötüdür, öldürücüdür. Ama uyuşturucu bağımlısına verirseniz bu ona ceza değil ödül olur. Bir nemfona tecavüz etmek, bir mazohiste acı çektirmek, bir piskopatın acı çekebilmesini ummak kadar gülünç. Şimdi düşününce kendimle gurur duyduğumu itiraf etmeliyim. Çoo renkli bir kişiliktim.
Ben Dostlarımı Ruhumla Severim
Bastırılmış Duygular
İncinmem gereken zamanda yeterince incinmedim, diye itiraf etti kendine.
“Gerçek ıstırabı hissetmem gereken bir zamanda, duygularımı bastırdım. Şiddetli acı çekmeyi kabul etmemek için, olanlarla gerçekçi biçimde ve doğrudan yüzleşmekten kaçındım. Sonuç olarak da bu şekilde içi boş, cansız bir yürekle yaşıyorum şimdi."
Haruki Murakami
Soğuk bir Kış günü
