Acilen eve gitmem lazım daha fazla tutamayacağım gözyaşlarımı. Gülmek gibi normalleştirsek ya ağlamayı, tutan var tutamayan var.
Bir arkadaşıma, darmadağınık bir hüzünle başa çıkmaya çalışırken dert yandığımda, “Acilen bulmam gereken bir derman, bir çözüm lazım,” demiştim. O da bana şöyle söylemişti
“Senin hâlâ depremin sürüyor. Enkazın oluşmadı henüz. Depremin sürdüğü için de toparlanma sürecine hemen giremezsin. Enkazın oluştuğunda ne yapman gerektiğini düşünürsün. Ama şimdi değil. Depremin sürüyor.”
Bunu duyduktan sonra bir müddet sadece durmayı seçtim. İnsan, içinin sesini duyar mı? Vallahi, o sıra duydum. Sıkılmış bir yumrukla devrilmeyi bekledim. Ama o günden sonra kendime hemen ayılmak gibi bir görev yüklemeyip baygın kalmanın uzun vadede sağlayacağı yararı hediye ettim kendime ve rahatladım.
Yas tutmak için illa toprağa gömülen bir şey olmasını bekleyen insanlar var. Yaşayanın ve yaşanılanın yası tutulmaz sanıyorlar. Ben kendime bu eziyeti yapmaktan böyle geri durdum. Depremi olan varsa sarsılsın. Hasarlı bir binanın içinde yaşamak, tedirginlikle geçen değersiz bir ömürden başka bir şey vermez.