#OkudumBitti
#SöylemeBilmesinler
#ŞerminYaşar
Bir kitap insanın canını nasıl acıtır bu kadar?
Böyle yazdım ama arabesk vari vıcık vıcık, üzerinize yapışan bir dram değil bu. İnceden inceye yüreğinizi dağlıyor.
Aile adı altında kimlerle yaşıyoruz, ben kimim aslında, annem niye sevmedi beni, niçin hep yalnızlık çektim de ısınamadım bir türlü aileme, sarıp sarmalamadılar beni? Üstelik annem, babam, kardeşlerim, yeğenlerim kalabalık bir aileyiz.
Kazım Baba üç erkek çocuk sahibidir, eşi Mürüvvet Hanım vefat edince büyük oğlu Emin 'in üst katında yaşamaktadır. Gelini Hülya, babası gibi benimsemiş bakımını üstlenmiştir kayın babasının. Emin, Ekrem, Ethem üçü de evli, her cuma babaları da dahil birinin evinde toplanıp yemek yerler. O yemekte geçmişin peşine düşülür. Her üç çocuğun, özellikle de Ethem'in içindeki boşluklar doldurulur.
Evlenip aynı çatı altında yaşıyorlar diye karı koca olur mu insanlar?
Aynı anadan babadan oldular diye birbirlerine sahiden kardeş olur mu çocuklar?
Şermin Yaşar'ın iki kitabını okudum ama çok sevdim kalemini. O kadar yalın o kadar akıcı bir nefeste okuyorsunuz ama bir anda nefessiz kalıyorsunuz. Tam "oh be atlattık derken", hoppp yüreğiniz yine mengeneyle sıkıştırılıyor "yok artık bu da olamaz", ama olmuş. Bir de ailenizi sorgulamaya başlıyorsunuz, acaba?
Mutlaka okumanızı tavsiye ederim.
Kitapla kalın sevgili dostlar
