Çay içerken Ahmet ellerini uğuşturdu:
“Dünkü Nedime Hanım’ı asla unutmayacağım! Cephaneleri kaybetmek tehlikesine karşı aslanlar gibi dayandı da kurtuluş müjdesini işitir işitmez çocuk gibi ağladı.”
“Bir yerde okumuştum. İnsanlar acıya sevinçten daha fazla dayanıyorlar.”