Sadece öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
Cemal Süreya
Senin çelme taktığın yerden başlıyorum hayata. Varsın yara içinde kalsın dizlerim; yüreğim kadar acımaz nasıl olsa.
Şems-i Tebrizi
Düzenim bozulur,
Hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme.
. . KÜRK MANTOLU MADONNA . .
Gözün gördüğü, kulağın işittiği, burnun kokladığı, tenin dokunduğundan çok farklı bir hissi, çok farklı bir anlamı olan bir aşkın öyküsü . . .
Kürk Mantolu Madonna
Sabahattin Ali , bir kadını neden resim tablosu olarak kurgulamış, onu resim çerçevesinin merkezine konumlandırmış ve hatta çerçevenin içindeki bu kadının güzelliğiyle kombinlenen kürklü bir manto gibi
Ben hem sise, hem çamura alıştım
Senelerdir bu acıyla buluştum
Mutluluk ne zaman çıksa karşıma
Yalnızlık bir zindan, çöker başıma
Uykudan kalkan insan yabancı bir evrenden çıkmışa benzer. Bu yüzden birden şaşırır, ürker. Sonra anlar ki hep o bildik, eski, gene de vazgeçilmez dünyamıza ayak basmıştır. Korkusundan sıyrılır, bir acılık duyar, ardından da bir sevinç. Sevinilecek bir yanı yok bunun. Her sabah hep aynı duygularla uyanmak. Durmaksızın acıyla sevinç arasında kendini oyalamak...
Sayfa 84 - Pencere ÖnleriKitabı okudu
Şimdi yalnızlık sahiline vuran bir balık gibiydi; umutsuzluk içinde ve sarsıcı bir acıyla çırpınıp duruyordu.
Sayfa 22 - Parodi yayınları 1. BaskıKitabı okudu
"Ey gönül haresi keder, insan kendinden ne kadar uzağa gider..."
Şükrü Erbaş'ın Bağbozumu Şarkıları kitabı benim için kural bozumu kitabı oldu diyebilirim. Şöyle ki; normalde şiir kitaplarına inceleme yazmayı tercih etmiyordum ama birçok dizesinde yüreğe dokunan, sanki hislerimi ben kağıda dökmüşüm, şiirleri ben yazmışım gibi hissettiren bu kitap hakkında birkaç şey yazmak istedim.
Bağbozumu Şarkıları, 
Şükrü Erbaş'ın Altın Portakal Şiir Ödülü alan kitabı. Kitapta bazı sayfalarda düz yazı, bazı sayfalarda şiir karşımıza çıkıyor. Şükrü Erbaş'ın farklı bir tarzı var ve bu tarzı sevdim. Eserde aşk, yalnızlık, keder, ölüm, ayrılık konuları oldukça duygusal bir şekilde, güzel bir edebi dille işlenmiş. Başka şair ve yazarlardan yapılan alıntılar şairin dizeleriyle harmanlanmış.
Okumanızı tavsiye ederim, dileyenin bir çırpıda okuyup bitirebileceği, dileyenin de zamana yayarak ara ara bu güzel satırlarla buluşabileceği güzel bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Beni etkileyen, durup düşüncelere dalmama neden olan bazı dizeler:
"İnsan sözlerden yapılırmış
Payıma düşen rüyayı
Gördüm bitirdim."
"Kimse kendinden bir yere gitmiyor
Yaşıyoruz sessizce yaramızı severek."
"Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim
İnsan kendini seveceği bir dünya buluyor..."
Sevgili Dost,
Kâmil Mü'minin en mühim vasıflarından birisi de fâni elemi ve saadeti, hâkikâti duyup yaşamanın meşguliyetine ve lezzetine erişemeyecek nisbette bir tevâzuyla karşılamalarıdır. Biz geçmişin ağrısını ve geleceğin düşünü ve kaygısını öyle dehşetengiz boyutlarda yaşıyor ve derinleştiriyoruz ki, kalbimizde ne hüznü alıcak takât, ne de ubudiyete
Şimdi yalnızlık sahiline vuran bir balık gibiydi; umutsuzluk içinde ve sarsıcı bir acıyla çırpınıp duruyordu...
