İnsanların daha büyük ve değerliyi, başkayı ve önemliyi hepi topu birkaç saniye bakarak geçtiklerini ve daha geçerken unuttuklarını, sonra en sıradan ve kaba şeye tüm benlikleri ile eğilebildiklerini o zaman gördüm. Tüm detayları ile gördüm. Ben dahil, insanı yüksek şey, başka hal ilgilendirmiyordu. Sonraları çok seyrek görebildiğim bazı değerli ve yüksek şeye, onun o kenarda incecik duruşuna hep kalbim kabararak acıdım. Dünyada büyük olmak en küçük olmaktan şüphesiz daha küçük ve gizli bir şeydi.
Çünkü her çağda ve her ulusta, hayvanlaşmış insanlığa erdemi öğretebilmek için tanrı ve peygamberler gerekti, yoksa insan tek başına bulamadı onu. Kötülük ise kolayca, doğal olarak, yazgı gereği yapılır; iyi, her zaman bir sanat ürünüdür.