Bizler, sonunda nihayet anladım ki, dünyanın en utangaç iki insanıydık.
Benim karşı koyacak hiçbir şeyim, ekleyecek hiçbir şeyim, aramızdaki suyu bulandırmak için atacak hiçbir şeyim, saklanacak ya da kaçıp sığınacak hiçbir yerim yoktu.
Beklemekte, işkence gibi gelmeye başlayan şey neydi?
Onun nerede olduğunu niçin dert ediyordum peki? ikimiz için de istediğim şey bu değil miydi... kasaplarla fırıncılar falan? Sırf, o burada değil ya da benden kaçtı diye niçin böyle kafayı yiyordum, niçin şimdi yapacağım tek şeyin onu beklemek... beklemek, beklemek, beklemek olduğu hissine kapılıyordum?
Mutluydum ve önemli olan sadece buydu; başkalarıyla yahut başkaları olmaksızın, mutluydum.
Ruhla bedenin buluştuğu yerin epifiz bezi olduğunu söyleyen, aptalın biriymiş.