"Canlı kopyalar yapmak için bana canlı vericiler gerek. ben yaşamı yaratmıyorum." Adolfo Bioy Cesares/Morel'in Buluşu
Gustavo Adolfo Bécquer
- Şiir ne ki?- diyorsun, mavi
gözlerini gözlerime mıhlarken.
Şiir ne mi? Soracak mıydın sen de?
Şiir... Sensin Ya!..
Sayfa 21
Gustavo Adolfo Bécquer
Havadır iç çekişleri, havaya karışır.
Sudur gözyaşları, denize karışır.
Söyle, kadınım, aşk unutulduğunda
Bilir misin, nereye karışır?
Sayfa 21
"Havadır iç çekişler ve semaya gider
Sudur gözyaşları ve denize gider
Kadın: anlat bana, sen biliyorsan eğer
Aşk unutulduğunda, o nereye gider?"
-Gustavo Adolfo Becquer
(öyle sanıyorum ki ölüme karşı koyma gelişmediği için ölümsüzlüğü kaybediyoruz. Bedenin tamamını canlı tutma biçiminde ortaya çıkan başlangıçtaki ilkel düşünce üzerinde ısrar ediyoruz. Oysa, yalnızca bilinci ilgilendiren şeyi korumaya çalışmak yeterli olurdu).
Yazıyı değiştirdim. İlki çiçeklerle yazmak için çok uzun göründü. Şöyle yaptım:
Bu adada ölümümü uyandırdın.
Uykusuz bir ölü olmak hoşuma gidiyordu. Bu hoşnutluğum yüzünden az kaldı inceliği elden bırakıyordum; tümce kendiliğinden bir yakınma içerebilirdi. Yine de onu atıvermeye gönlüm razı olmuyordu. Sanıyorum ki şu iki şey gözümü kör etmişti: Kendimi eski bir ölü olarak tanıtmanın hoşnutluğu; ve bu kadının yanında ölümün olanaksız olduğuna dair edebi ya da rüküş düşüncenin keşfi. Monotonlukları içinde bu saptırmalar neredeyse canavarca bir hal almıştı:
Bu adadaki bir ölünün uykusunu yok ettin. ya da:
Ölmedim, sevdalıyım.
Cesaretim kırıldı. Çiçeklerin verdiği ilham şöyle söyletiyor:
Bir sevdanın çekingen saygısı.
“Yaşamın böylesine mekanik ve yapma bir kopya yöntemini kabul etmek size güç mü geliyor? Anımsayınız ki, bizim görme yeteneksizliğimiz içinde hokkabazın hareketleri sihir olup çıkıyor."
Yapay hayaletlerin oturduğu bir adada yaşamak karabasanların en dayanılmazıydı. Bu görüntülerden birine aşık olmak, bir hayalete aşık olmaktan daha da kötüydü (ama, belki sevdiğimiz insanın bir hayalet yaşamına sahip olmasını her zaman istedik).
Ve bir gün, daha eksiksiz bir alet bulunacak. Yaşam boyunca -ya da kaydedilen anlar süresince- düşündüğümüz ya da hissettiğimiz şeyler sayesinde görüntünün her şeyi anlamayı sürdüreceği (tıpkı bizim bir alfabenin harfleriyle anlayabildiğimiz ve bütün sözcükleri oluşturduğumuz gibi) bir alfabe gibi olacak. O zaman yaşam ölümün bir deposu olacak. Ama o anda bile görüntü yaşamayacak; özünde yeni nesneleri tanımayacak. Ancak hissettiği ve düşündüğü şeyleri, ya da hissettiği ve düşündüğü şeylerin daha sonraki düzenlenişini tanıyacak.
Zamanın ve uzayın dışında hiçbir şeyi anlayamayışımız, belki de yaşamımızın, bu alet yoluyla elde edilecek yaşamdan daha değişik olmadığını düşünmemizi sağlayacaktı.