İnsan, uzayda var olan yalnız bir varlık olduğunu anımsamadığı sürece sosyalleşmenin bedelini adsız acılarla ödemeye devam edecek. Duyguların, düşüncelerin en büyük düşmanı olduğunu öğrenmedikçe, duyguların, sadece birer kelineden ibaret olduğunu anlamadıkça, onların esiri olarak kalacak.
Dokunmayın, üzerime
Gölge ettim kanadımı....
Ninni söyleyin adıma,
Uyandırmayın adımı!
Böyle emretti melekler,
Böyle emretti Yaradan:
Bir taşa verdim adımı,
Adsız girdim bu kapıdan.
''Adı yok.'' yazsın kalemler,
Bildiklerimi söyledim.
Bir yolcuyum ki yollarda
Aç kaldım, adımı yedim.
Attılar bir geceye ki
Dokuz ay on gün kalacak...
Çilesi dolduğu sabah
Güzel bir adı olacak.