Modern medeniyetlere kapılarak sürüklenir dururuz kentlerde. Sağlığı ve ruhsal temizliği, sade ve mutlu yaşayabilme düşüncesini unutmuşuzdur ya da hep böyle söyleriz kendi kendimize. Başımızı kaldırıp bakıversek, Doğa Ana'nın tüm maneviyatını hissediyormuşuz gibi, hayatı da ilkbaharda tebessüm ederken, yaz güneşiyle uyuklayıp sonbaharda ekin biçerken ve kışın dinlenirken gözlemleyebiliriz oysa. Maddi refahlık açısından o köylülere göre daha zenginiz, ancak onlar bizden daha asil ruhlara sahipler. Biz çok ekeriz, biçtiğimiz ise hiçtir. Ama onlar ne ekerlerse onu biçerler. Bizler nefislerimizin köleleriyiz, onlar kanaatkarlıklarının çocukları. Bizim içtiğimiz su bile acıyla, umutsuzlukla, korkuyla ve yıpranmışlıkla bulanıklaşmıştır. Onların içtiği yaşam saftır.
