eylül
@aesria
sen yağmurları sevdiğinde ben vazgeçmiş olacağım,
lise
27 Mart
1148 okur puanı
Şubat 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
bazen ben de terk edip gidebilsem keşke diyorum, içimde bir istanbul var ondan vazgeçemiyorum
Okur Takip Önerileri
On ikinci viski, sigaram bitti, kalbim ağrıyor ve ben yine sana kıyamıyor, bu mektubu yırtıp atıyorum. Vücudumda dolaşan alkole ve uyuşturucuya rağmen. Ben yine ve yine sana kıyamıyorum.
Hem de utanıyorum kendimden.
Yine de bil, sen beni sevmedin ve ben öldüm ama... Ya da bunu hiçbir zaman bilme, son sigarayla sönüp gitsin, varsın kalbim ağrısın.
"Sokak Nöbetçileri masalı bitti mi?" diye sordu Sonuncu, hepimizin yüzüne bakarak ama en çok bana. Çünkü en çok benim sözlerime inanırdı, biliyordum.
"Sokak Nöbetçileri hiçbir zaman bitmez," dedim az önce gördüğümüz yedi çocuğu hatırlayarak. Onlar yeni Sokak Nöbetçileri olacaklardı, biliyordum ve umuyordum ki bizim gibi iyiliği seçeceklerdi. "Çünkü kardeşim, çocuklar daima yaşamaya devam eder, sokaklar onlara kucak açar, acılar ise onları hiçbir zaman terk etmez." Gözlerim dolduğunda hepsine tek tek baktım. "Fakat, Koza'nın, Bartu'nun, Mutlu'nun, Işık'ın, Lâl'in, Yankı'nın ve Helin'in hikâyesi sona erdi; bizim masalımız burada bitti; masalımızın son cümlesi ise sonsuza dek mutlu yaşadılar olmayacak, her ne olursa olsun, birbirleri için yaşamaya devam ettiler olacak, acılarına, izlerine ve çocukluklarına rağmen."
Bakışlarım onlara döndüğünde Sonuncu kapının anahtarını kızına uzattı ve kapıyı kapatıp dizlerinin üzerine çökerek, "Sen kilitle, babacığım," dedi. "Çünkü bizim ardımızdan bu eve girebilecek tek kişi sadece sen olabilirsin."
Yağmur uzanıp anahtarı tuttu ve babasının yardımıyla kapıyı kilitlediğinde o kapıyı kilitleyenin bir çocuk olması da aslında umut demekti, anlıyordum. "Sokak Nöbetçileri'nin evi," dedi Yağmur kısık sesle.
eylül geldi sonra bir anda, sensiz oldum, siyah oldum, hem yandım hem kayboldum
gitmek mi yitmektir, kalmak mı? artık bilmiyorum. yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine. bilemem, belki bu yüzden ben sana yanlış bir yerden edilmiş bir büyük yemin gibiydim. beni hep aynı yerimden yaralayan o eve yine de döneyim, döneyim istedim.
dinlemiyor insanlar bence anlatamadım, derinimde yaram var bence saklayamadım
walking down the street, distant memories are buried in the past, forever.