Dostoyevski'ye önemli görünen affediliş, başkalarının affetmesi değil, günahkarın kendini affetmesiydi; bu kendi vicdanının yapacağı bir şeydi ve bu affediliş ancak acı çekmeye gönüllü olarak boyun eğmekle, onu aramakla kazanılabilirdi.
Sayfa 280Kitabı okudu
Dostoyevski'ye önemli görünen affediliş, başkalarının affetmesi değil, günahkârın kendini affetmesiydi.
Sayfa 280Kitabı okudu
Affediliş, ona lâyık olan kalbin en asil kurtarıcısıdır.
Affediliş
Kendini günahsız bilen zâhitler değil, günahlarının affı için, damarlarındaki kan misali gözlerinden gönüllerine durmadan yaş akıtan âşıklar affedilir.
Bir günahkarın günahlarını liste halinde yazıp eline veriyorlar, "oku bunu" diyorlar. O kadar ağlıyor ki gözyaşlarıyla buğulanan manzarası günah yazısını göstermiyor. Gözyaşları günahları yıkayıp affettiriyor..
Affediliş, ona lâyık olan kalbin en asil kurtarıcısıdır. O, affeden kalbi de aynı hareketle kurtarır.
Dönmeyeceğini biliyorum. Gidişinden bu yana elli kış geçti. Eğer senin gibi bir bedenim olsaydı elli karlı kış geçirmiş gibi üşüyebilir, yıpranabilir belki de imkânsız olsa bile yaşlanmış olabilirdim. Gözlerim seni görmeden kırışmış, kulaklarım sesini duymadan yıllanmış olabilirdi. Ama şimdi kalbim olduğunu hissettiğim yer, sensiz geçen kışlardan çok daha fazla yara aldı. Kalbim her dakika çekti bu cezayı. Her affediliş gününde bekledim seni...
Sayfa 129 - Dokuz YayınlarıKitabı okudu
