Ah benim elleri kitap kokan sevgili dostum…
Sevgili dostum...
Bugün yokluğunun yüzüncü günü. Geçen yüz gün boyunca seni aramadığım yer kalmadı. Sen kitapları çok severdin ve ben de bu yüzden ilk olarak seni kitaplarda aramaya başladım. Belki yemyeşil kırlardan koparılmış ve kitabın arasında kurutulmuş masum bir papatya gibi sen de bir kitabın sayfaları arasında kalmışsındır. Belki de çok
Sayfa 47
SAÇLARIN VAR MI SENİN?
youtube.com/watch?v=rsUwajV...
Hastane odaları hep küçüktü. İçine beş yatak sığsa da küçüktü, binadaki en büyük oda olsa da küçüktü.
Hele duvarlar bir bir üstüne yürüdü mü insanın, karınca yuvasından da küçüktü, ağaç kovuğundan da küçüktü.
Bilinçli bir yalnız bırakılışın çıldırtan safhasında, belki de
"+Ağaçlar neden renk değiştiriyor?
-Çünkü ölüyorlar.
-Yani demek istiyor ki, yeşil silinip giderken yapraklar ölüyor ve ağaçtan düşüyorlar."
"Eğer ölmek bu kadar güzelse keşke ben de ağaç olsaydım. Ölmekten mutluluk duyar ve baharsa tekrar doğardım."
Sayfa 119Kitabı okudu
Günaydın
Bir sabah uyandığımızda bütün ağaçlar yeryüzünü terk etmiş olacak. Giderken bize yokluklarından başka bir şey bırakmadan.
A. Ali Ural
*Büyük Kurtarıcıya
Edirne önünden Urfa’ya kadar
Her yerde inilti, gözyaşı vardı.
Mektepler, mabetler, yurtlar, ocaklar
Birer boş harabe, birer mezardı.
Ecdadın en yüksek mukaddesatı:
Tarihi, bayrağı çiğneniyordu.
Endülüs halkının mukadderatı
Yaz tatillerinde herkes deniz kıyılarına yahut yurt dışına giderken ben Ankara'ya gittim. Envai çeşit ağaçlar, sımsıcak akrabalar, şen şakrak çocuklar... Şimdi hemen her tatil olduğu gibi yine Ankara'ya geldim. Ağaçlar yok ama gerisi yine duruyor. Sadece zaman geçmiş ve değişiklikler yaşanmış. Mesela artık kuzenler değil de onların çocukları ortalığı şenlendiriyor. Gelirken ufak yumurtalar aldım her birine. İçlerinde oyuncak var. Gözleri irileşti hepsinin. Küçük şeylere dahi olan heyecanlarını seviyorum. Çocuk güzel. Çocukluk güzel.
Çiçekler açarken sesleri çıkmaz. Güneş usulca doğar. Ağaç büyürken çıtı çıkmaz. Yaprak düşerken ağlamaz mesela, toprak çatlarken inlemez. Ne olursa sessiz sedasız olur. Günler sessiz sedasız geçer. Yıllar giderken haber vermez. Yüzümüz kırışırken ince ince zamanın avcundaki bir mendil gibi, duymayız ki sesini. Aslında olanlar sessiz sedasız olur.
Çiçekler bağırarak açsa dizer miydik pencere önlerine? Gözlerimiz gıcırdayarak açılıp kapansa, güneş bütün gücüyle seslense doğup batarken, ağaçlar inleyerek büyüse, yapraklarını ağlayarak dökse ne yapardık o seslerle? Yüzümüzden çıtırtılar, hışırtılar gele gele yaşlansak mesela katlanabilir miydik geçen zamana?
Belki de bu sessizliğe şükretmeliyiz. Kalp atışları dışarıdan duyulmadığı için de şanslı saymalıyız kendimizi. Yutkunuşlarımızın sessizce olup bitişine, iç çekişlerimizin uzaktan duyulmadığına sevinmeliyiz.
Ve galiba en çok gözyaşlarımızın konuşmadığına şükretmeliyiz.
Şermin Yaşar
"Özgür kalırsan ölürsün!"
Ağaçlar boyun eğmek zorundadır, kökleri onlara gereklidir; insanlara değildir oysa. Bir ışığı soluruz, gözümüz göklerdedir ve toprağın altına girdiğimizde, çürüyüp gitmek içindir bu. Doğduğumuz toprağın cansuyu, ayaklarımızdan başımıza doğru yükselmez; ayaklar yalnızca yürümeye yarar. Bizim için, yalnızca yollar önemlidir. Bize göz diken, bizi isteyen onlardır - yoksulluktan zenginliğe ya da başka bir yoksulluğa, kölelikten özürlüğe ya da kanlı bir ölüme giderken. Bize sözler verir, bizi taşır, itekler, sonra da terkederler. Ve o zaman, tıpkı doğduğumuz gibi, kendi seçmediğimiz bir yolun kıyısında ölüp gideriz.
Sayfa 9 - YKYKitabı okudu
