Qısa bir hekayə idi, amma sanki oxumur, yaşayırsan.. Uzun zaman sonra belə hiss etdirir bir kitab, səhifələrcə ağladır, ara-ara sevindirirdi. Eynən "yaşamaq" kimi idi. Bəzən hüznlü və səssiz, bəzən də coşqun və sevincli. Həyat da elə deyilmi? Hər şeyə rəğmən yaşamaq lazımdır. Bunu da hər şeydən sonra yenə yaşama səbəbi tapan o qocadan öyrəndik. Oxumaq belə ağır idi, düşünün yaşayan neynəsin?!
2 gün öncə bir yazı gördüm, bu kitabı "oxumadan ölməyin, oxuyunca onsuz da öləcəksiniz" deyirdi.. Bilmirəm, ölmək istədiyimdənmi oxudum, ya ağlamaq üçün bir səbəbmi axtarırdım. (kitab oxuyarkən ağlamaq həmişə daha güvənli hiss etdirir) Oxudum, amma ölə bilmədim, eynən Fugui kimi. Yaşamağa davam edirik, hər şeyə rəğmən.