Ben bu kentte ölüm kalabalığı gördüm
Binlerce yüz hepsi sessiz
Bu ölümün sessizliğinde çürüsem bile düşmeyecek dilimden tek bir ağıt
Göğsümde cehennem azabı
Baktım ki artık kıyamet kopmuş da beni parçalıyor
Dışarıda sessiz sessiz üşüyen kılamlar
Kulaklarıma bir çığlık gibi düşüyor
Ağıt gibi bir alay dudak uçlarında
Gücenik duruşundan tanıdım seni.
Bir kadın gördüm rüyamda
Gece inmişti saçlarına
Saçları, gece gibi karanlık
Kirpikleri, gözleri, dudakları karanlık
Yaslamış başını pencerenin camına
Dikmiş gözlerini sokak lambasının loşluğuna
Bir türküyü gezdiriyordu dudaklarında
Sesinde;
Yaz yağmurlarının sıcaklığı
Kışın sert ayazı
İlkbaharın doğum sancısı
Güz rüzgarlarının
Ah unutulmuşluk, terk edilmişlik... Ah yalnızlık!
Meğer ne değerli kavramlarmış bunlar.
O dingin hayatlarımız için ne kadar gerekliymiş.
Bu
satırları yazarken o eski günleri anıyor, yüreğim kanayarak yitirdiğimiz cennete ağıt yakmak istiyorum.
Sayfa 12
İbrahim inanmıştı ve şüphe etmiyordu. O, akıl olmaz olana inanmıştı ve o yaşlı adam inancı uğruna orada, yanında biricik oğluyla doğruldu fakat şüphe etmedi. Kaygıyla sağa sola bakmadı. Herhangi bir ağıt da yakmış değildi. Biliyordu ki onu sınayan Tanrı'ydı. Biliyordu ki bu, ondan istenecek en zor kurbandı ve yine biliyordu ki Tanrı, dilediğinde hiçbir kurban zor olamazdı. İbrahim inanmamış olsaydı eleminden donuklaşırdı şüphesiz. Tanrı'nın dileğini yerine getirmeye memur edildiğini anlamaz, buna bir gençlik hülyası der, güler geçerdi fakat o inanmıştı. Demek ki gençti. Hep en iyisi için umut taşıyan dünyadan yaş alır. Hep en kötüsüne hazır olan çabucak çöker ama inanan, daimi bir gençlik sürer. Öyleyse methedilsin bu öykü…
Freud’un eserleri en iyi, hayatlarımızın anlaşılabilirliğine yakılmış uzun bir ağıt şeklinde okunur.
Sayfa 58 - Metis
Keşke ne kadar lüzumsuz bir ağıt. Keşke ne kadar zavallı bir küfür. Keşke yetim bir duadır. Keşke sahipsizdir! Keşke ağır bir hakarettir tatmadığın zevklere. Keşke avuçta bir yanma hissi... Keşke, keşke hiç olmasaydı!
Anadoluda ağıt söylemesini bilmeyen hemen hemen hiçbir kadın yoktur. Acılarını, çekmişliklerini ancak türkülere dökebilmişler. Duygululukları keskin kılıç olmuş. Duyanı biçen .
Yorgun çocuklardık geçmişimiz kan revan içinde geleceğimiz ağıt
Neyi unutmuşsak yeniden yaşadık neyi yaşıyorsak unutulmaz oluyor
Biz ki direnmeyi öğrenmiştik acılardan kavgayı öğrendiğimiz kadar
Sayfa 22
bilene ağıt gibi oturur
burda bir kadının gamsız gülmesi…
gülerim, güldüğüm çok olmuştur.
Sayfa 44Kitabı okudu
Rüveyda'ya Ağıt
Bu ağıdı öldüğün için söylemiyorum
Sen ölmedin Rüveyda; at vuruldu, ben öldüm.
Nurullah Genç
Her defasında öldürülen bir köle
Her defasında susturulan bir ağıt
Yeniden ayağa kalkmak umuduyla
Ben hep yenildim bu karanlıkta
Beyaz Dağ doruklarında kara bir bulut tir tir titriyordu. Kan kızılı erken bir haziran inmişti dağın yamaçlarına. Kan revan içindeki Beyaz Dağ'a gözyaşı döküyordu matemli bir serçe.
Gözleri insan organının saçıldığı çalılıklara, küçük çayır otlarına ve sellerin açtığı derelere kilitlenmişti. Donup kalan sarkıt bir buzul gibiydi Gulê. Bir ağıt tuturmuştu, taa ciğerlerinden sökülüp gelen.
*~●｡｡｡Sizi yazmaya sevk eden şey, ağıt yakmaktır ve bu, kısmen zamanı durdurma ya da geri getirme çabasıyla yapılır
Sayfa 42 - Everest Yayınları Çeviren Özlem Sevim GayretliKitabı okuyor
