“En evvel bir kin gelip mıhlanmıştı yüreğime; nasıl olurdu, nasıl olurdu da anneciğim bu gencecik yaşında ve üstelik “bir tanem” dediği beni bırakıp gidebilirdi? Lakin anlam veremiyordum, kimeydi bu kinim? Beni bırakıp giden anneme mi? Beni bırakıp giden annemin hastalığını geç fark eden babama mı? Beni bırakıp giden annemin derdine deva bulamayan tabiplere mi? Beni bırakıp giden anneme bu yazgıyı takdir edene mi? Sonradan anladım ki, bu sorularımın hepsinde “beni bırakıp giden annem” diyordum; suçlu annemdi ve benim kinim annemeydi.” (MELEĞİN GÖZYAŞI-ARİFZADE)
“Neden sonra yatağıma geçip uzandım. Gözlerimi odamın beyaz boyalı tavanına diktim. Dedemin bana anlattıklarının nasıl da bir kere daha bir damla gözyaşından bana yaşatıldığını düşünmeye koyuldum. Öylece uyuya kaldım. Rüyamda annem gelip başucuma oturdu. Narin eliyle saçlarımı okşadı. “Anneciğim” diye bağırdım hüzünle, “Anneciğim!” “Yavrum?!” dedi sevecen sesiyle, “sen bugün ağlamayı öğrendin; şimdiye dek yaptığın sadece gözyaşı akıtmaktı, lakin bugün şu masanın başında ağladın oğlum. Unutma ki, esneyen ya da gülen bir insan da gözyaşı akıtır ama ona ağlama denmez. İşte sen de şimdi ağlamayı öğrenmiş oldun bir tanem; dünya üzerinde acı çekmeyen çocuk yoktur. Japonya’da, Afrika’da, İskandinavya’da, dünyanın her yerinde, her zaman çocuklar üzülür. Ama unutma, ağlamayı öğrenen çocuk mutlu olmanın yolunu da bulmuş olur!”
Bu benim son rüyamdı.” (MELEĞİN GÖZYAŞI-ARİFZADE)
Hani bazı kitaplar vardır ya okurken hıçkıra hıçkıra ağlarsın.işte incir kuşları o kitaplardan biri.sinan akyüz baș karakterimiz piyano sevdalısı güzel kızımızın çektiği acıları,özgürlüğe olan hasretini öyle güzel anlatmış ki okurken 'ay yarabbim sen bu kıza yardım et' diye söylenip duruyorsunuz.
SPOİLER:suada'nın komşusu olan kadının patlamada evlatlarıyla birlikte ölen kuşları (incir ağacında ki kuşlar)kendi evladında yaşadığı acıyı o minik kuşlarda yaşaması okuyucuları küçük çaplı ağlama krizine sokuyor.keyifli okumalar efendim
128 syf.
·
Not rated
İlk imzalı kitabımı hediye aldığımda on dört yaşında idim. Edebiyat öğretmeni ve eleştirmen olan amcam, Aziz Nesin tarafından benim adıma imzalanmış ''Sondan Başa'' adlı kitabı bana verdiğinde günlerce elimde gezdirdiğimi bilirim. Okula götürüp tüm arkadaşlarıma , hocalarıma göstermiştim. Adıma imzalı ya , zannedersiniz ki Aziz Nesin bana
Vefât eden, şehid olan tüm 'Can'ların Rûhları'na Selavat, üç İhlas, bir Fâtihâ, Selavat...
Bu kitabı okuduğumda insanların birbirine revâ gördüğü zulümlere şaşırmaktan vazgeçtim!.. Sevgili Peygamberimizin gözbebeği Torununa, Hz. Hüseyin'e ve mâiyetine, O'nun yanında kalanlara yapılanları aklım havsalam almıyor! Onları katleden câniler, ahlaksızca bu katliamı Allah İçin yaptıklarının iddiasındalar bir de...
Allah cezalarını Versin! Böyle zulmeden tüm zâlimlerin! Âmin!
Kimin ne dediğinin önemi yok o yüzden de, ne yaptığına bakmalı! Onlara bunları yapan zihniyette insanlar her yüzyılda var. Onlara bunları yaptılarsa ellerine fırsat geçtiğinde başkalarına da aynı ve daha beter zulümleri revâ göreceklerdir...
Aslında her yer Kerbelâ'dır, her gün Âşura...
Ve dile gelir Kerbelâ: "Benim için ağlama. Kendine bak!" der...
"Adına lanetler okuduğun Yezid bizatihi nefsindir. Hesapsızca ister, bu uğurda canlar yakar.
Hüseyin'i terk edenleri kınamadan evvel bir kez daha düşün! Sende bir akıl var.
Sadece kendi çıkarlarını hesap eder ve heveslerini haklı göstermek için türlü bahaneler uydurur."
Kerbelâ ikazla yetinmez. Kurtuluşun yolunu da gösterir;
"Nefis ister, akıl gerçekler bulur, vicdan aklar! Oysa sen kendini kandırsan bile unutma ki; Allah hesap sorar! Ellerinle kendini ateşe atma!..''
Aşkın Şehidi Kitabı'ndan...
Çok sevdiğim bir yazar şöyle demişti.
"Sen beni mektup yazacak kadar sevmedin."
Sonra aklıma Kafka geldi. Çok sevmişti zannımca. Ama düşünsene Milena! Kafka'nın yanında yürümüştün.
Güzel de bir şiirde adı zikredilir bu zâ'tın. Şiir şöyledir
"Yaralarımızı gösterdik birbirimize
Yaralarımızdan bahsettik birbirimizin
Sağ elim üç
Gökçe uyan hadi, uyan Gökçe.. Bir kitap arasında da kitap bittikten sonra da bu kadar uyunmaz. Amaa.. Ama diyorsun bu kitap beni yordu. Evet ama işte bu yüzden kalk, uyan, çık yorganının altından. Sen zannediyor musun ki bu anlatılan insanlığın hikayesi de senin hikayen değil. Tam da senin hayatın işte, lunaparkın ışıkları yanmayacak boşuna
