KONTROL ETMEYİ NASIL ÖĞRENİYORUZ?
Küçük yaştan itibaren, bize duygularımızı kontrol edebilmemiz gerektiği öğretiliyor. Küçüklüğünüzde şunlara benzer pek çok ifade duymuşsunuzdur: “Ağlama bak yoksa seni gerçekten ağlatırım.”, “Bu kadar da canını sıkma; olaya iyi tarafından bak”, “Yüzünü asıp durma artık”, “ Artık koca adam oldun. Erkek adam ağlamaz.”, “Artık kendine üzülmekten vazgeç.”, “ Endişelenme, korkacak hiçbir şey yok.”
Çevremizdeki yetişkinler, bu tür ifadelerle sürekli olarak
bize duygularımızı kontrol edebilmemiz gerektiği mesajım vermişlerdir. Tabii bize de, bu yetişkinler kendi duygularım kontrol edebiliyorlarmış gibi geliyordu. Acaba kapalı kapılar ardında neler olup bitiyordu? Büyük olasılıkla, bu yetişkinlerin çoğu kendi acı veren duygularıyla çok da iyi başa çıkamıyorlardı. Kendilerini içkiye veriyorlar, rahatlatıcı ilaçlar alıyorlar, her gece uykuya dalana dek ağlıyorlar, evlilik dışı ilişki yaşıyorlar, kendilerini işlerine veriyorlar veya bir yandan ülserleri azarken sessizce acı çekiyorlardı. Sıkıntılarının üstesinden hangi yöntemle geliyorlarsa gelsinler, büyük ihtimalle bu deneyimlerini sizinle paylaşmıyorlardı.
Kontrollerini yitirdiklerine tanık olduğunuz ender zamanlarda ise, muhtemelen şunları asla dile getirmiyorlardı: “Evet, bu gözyaşları üzüntü adım verdiğimiz bir şey hissediyor olmamdan kaynaklanıyor. Bu normal bir duygu ve sen de bu duyguyla etkin bir şekilde başa çıkmayı öğrenebilirsin.” Ama bu çok da şaşırtıcı olmamalı; size duygularınızla nasıl başa çıkacağınızı gösteremiyorlar çünkü kendi duygulan ile nasıl başa çıkacaklarım kendileri de bilmiyor!
“ Anne , sen misin anne ?
Ağlamışsın uzun yoldan geldin , yoruldun anlıyorum .
Ağlama anne , mutluyum şimdi .
Sağ ol geldiğin için , görsen de bunca dehşeti . “
bu bayramda da yok
...
Seneleri saymıyorum artık..
Kaç senedir olduğu gibi bu bayram da
annem ve babam yok..
Gittim yanlarına, ben konuştum onlar dinledi
Bayramlaştık şimdiden..
Bir ağlama sesi duydum civardan
“Hani ben senin elini bırakmadan, sen bırakmayacaktın?”diye hıçkıra hıçkıra ağlıyordu biri..
...
Ben ağladım, o ağladı...
.
Ağlama, hiç sızlama, yalvarma yavrum boşu boşuna sen getirdin yolun sonuna ister anla ister anlama…
Sen ağlama, dayanamam. (Açalım Sezen Ablamızı)
"Yaralarımızın izi kaldı çünkü ağlayamadık bile."
Sayfa 117Kitabı okudu
