Yaşarken de ölebilmeli insan, insan olabilmek, insanca yaşamak için ölmeden önce ölmeli insan.
Yaşarken de ölünür;
Eyletmen beni,
Söyletmen beni,
Ağlatman beni,
Aynalar, aynalar.
Can çekişip duruyorsun, ölmeden önce sana kurtuluş yok, o halde öl de kurtul. Nasıl ki yüz basamaklı merdivenden iki ayak eksik olsa dama çıkamazsın. Yüz arşınlık ipte de biraz eksiklik bulunsa kuyudan su çekemezsin. Gemi kaldırma gücünü aşan o son yük de yüklenmeden batmaz. Ölmediğin için can çekişmen uzadı. Ey Taraz mumu, sabah olunca öl. Ama seni mezara sokan ölümle değil, nura ulaştıran, kemale erdiren bir ölümle öl. Toprak altın kesilince nasıl topraklığından eser kalmazsa, böyle bir ölümle ölenin gamı da neşe ve ferahlığa döner.
Çok sevdiğim bir mısra ile bitiriyorum. Keyifli okumalar.
Ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali,
Sonunda ademdir diyor insana yolun hali.
Han Duvarları, Faruk Nafiz Çamlıbel
