" Ve bu kitap, upuzun bir şikayettir. Yazılıp bittikten sonra, So Şiirleri Portekiz'in en hüzünlü kitabı olmaktan çıkacak. " diyor Pessoa. Ve bir de "Ben Portekizce yazmıyorum, kendimce yazıyorum. " diye ekliyor.. Ekim ayından beri arkadaşım oldu bu kitap, kimi zaman ağlattı, kimi zaman tebessüm ettirdi.. Bazen beni depresyonun derinliklerine sürükledi, bazen de hüznümün en sadık dostu oldu. Pessoa bu kitabı nasıl nitelendirdiyse öyledir. Kendini, dünyayı, insanları, inancı, düşleri ve eylemsizliği, kısaca soyut olan her kavramı "kendi" edebiyatıyla ele almış bir huzursuzdur Pessoa. Ve bunu yine kendisi için yapmıştır okunma kaygısı, anlaşılma kaygısı yoktur. Bu da onu samimi yapıyor. Hayatınızın bi döneminde okuyun bu kitabı ama yavaş yavaş, zaten bir anda bitecek kitaplardan olmadığını haykırıyor kitap yüzünüze. Son olarak da Pessoa'ya teşekkür etmek istiyorum düşüncelerime değil ama duygularıma tercüman olduğu için...
